תוכן השאלה
לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,
איך גיי יעצט אריבער זייער א שווערע דילעמא אין לעבן. ביטע העלפט מיר.
איך האב חתונה געהאט מיט א חסידישע מיידל פון א חסידישע שטוב. אלס מיידל האט זי זיך קיינמאל נישט געשפירט אין פלאץ, און אין די לעצטע פאר יאר צוביסלעך טראכט זי מער און מער אז זי וויל נישט אזא סארט חסידישע לעבן, זי וויל נישט קיין חסידישע חינוך פאר די קינדער, ניטאמאל "חרדי", נאר מער "דתי לאומי", זי וויל גיין אנגעטון אנדערש, זי נעמט עס זייער שווער אז די תקנות פון אונזער געגנט לאזן איר נישט דרייוון, זי רעדט זיך אפ אז זי ווערט קאנטראלירט, זי מוז גיין מיט א קורצע שייטל, און אזוי ווייטער. זי ליידט פון שטארקע דעפרעסיע (דיאגנאזירט), זי פילט זיך ממש ווי אין תפיסה. דאס אלעס מאכט נאר ערגער איר מצב הנפש, זי קען זיך נישט זען ליידן אזוי א גאנץ לעבן, זי וויל אלעס אפלאזן, מיך אפלאזן, זי וויל זוכן איר וועג אין לעבן, און אזוי ווייטער. דאס איז אלעס ממש בקיצור נמרץ אויפ'ן שפיץ גאפל.
איך ווייס נישט וואס צו טון, וואס קען העלפן? אונזער שלום בית איז אויסגעצייכנט אן קיין פראבלעמען ברוך ה'. זי איז א גוטע מאמע צו עטליכע קליינע קינדער, זי רעספעקט מיך און זי פילט ממש שלעכט פאר מיר אז איך דארף דאס אריבערגיין, זי טענה'ט אבער אז זי האט ממש נישט קיין אנדערע ברירה, זי ליידט יסורי נפש יעדן טאג און יעדע מינוט, און ס'איז צו א טייערע פרייז צו צאלן.
איך בעט זיך ברחמים ביים ראש ישיבה שליט"א. ביטע העלפט מיר און גיבט מיר אן עצה ווי אזוי אנצוגיין, און קען נישט טראכטן פון בלייבן אליין, עס איז א רחמנות אויף די קינדער וואס זענען זייער צוגעבינדן צום מאמע'ן, הלואי אויב איך וואלט געקענט זיך דורכרעדן אביסל מער באריכות אויפ'ן טעלעפאן.
יישר כח
תשובה מאת הראש ישיבה שליט"א:
בעזרת ה' יתברך
יום ג' פרשת יתרו, ל' שובבי"ם, ט"ז שבט, שנת תשפ"ג לפרט קטן
לכבוד ... נרו יאיר
איך האב ערהאלטן דיין בריוו.
חס וחלילה צו גיין צעברעכן א משפחה וועגן אזעלכע זאכן. ביי אונז אין שטעטל אין אמעריקע זענען דא ערליכע פרויען, גאר חשוב'ע פרויען - וואס דרייוון, און אויך חשוב'ע אויסדערוועלטע פרויען מיט לענגערע שייטלעך, וואס זיי פירן הערליכע שטובער און זענען צוגעקלעבט צום אייבערשטן.
אזוי אויך אין ארץ ישראל האט מוהרא"ש אויפגעשטעלט א שיינע קהילה אין יבנאל וואס די פרויען דרייוון, און אויך האט מוהרא"ש זייער שטארק גערעדט אז מען זאל זיך אנטון א שייטל, אזוי איז די קאפ צוגעדעקט.
איך פארשטיי נישט פארוואס דו דארפסט צעברעכן דיין משפחה וועגן די צוויי זאכן, עס איז ממש וואס דער הייליגער רבי זאגט (שיחות הר"ן, סימן רסג) אז דער בעל דבר פארלייגט זיך אויף יונגע פארפעלקער, זיי צו צעטיילן רחמנא לצלן.
מאך זיך נישט נאריש, בלייב מיט איר, צעטייל נישט דיין שטוב צוליב אזעלכע זאכן. לאז איר דרייוון און לאז איר גיין א שייטל, מאך איר פרייליך און זיי איר מחזק. קענסט זיך נישט פארשטעלן וואס גייט אריבער אויף פרויען, ווי שווער עס איז זיי מיט די קינדער, און ווען דער מאן לאכט זיך אויס, ער איז טאג און נאכט מיט חברים, און אויף איר שאפט ער: "טו נישט דאס" און "טו נישט דאס", ביז עס ווערט זיי זייער ביטער און זיי ווילן אלעס אפלאזן.
איך בעט דיר זייער, האלט דיין שטוב מיט אלע דיינע כוחות; דו זאלסט נאר פרייליך מאכן און שטארקן.