לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,

איך גיי יעצט אריבער זייער א שווערע דילעמא אין לעבן. ביטע העלפט מיר.

איך האב חתונה געהאט מיט א חסידישע מיידל פון א חסידישע שטוב. אלס מיידל האט זי זיך קיינמאל נישט געשפירט אין פלאץ, און אין די לעצטע פאר יאר צוביסלעך טראכט זי מער און מער אז זי וויל נישט אזא סארט חסידישע לעבן, זי וויל נישט קיין חסידישע חינוך פאר די קינדער, ניטאמאל "חרדי", נאר מער "דתי לאומי", זי וויל גיין אנגעטון אנדערש, זי נעמט עס זייער שווער אז די תקנות פון אונזער געגנט לאזן איר נישט דרייוון, זי רעדט זיך אפ אז זי ווערט קאנטראלירט, זי מוז גיין מיט א קורצע שייטל, און אזוי ווייטער. זי ליידט פון שטארקע דעפרעסיע (דיאגנאזירט), זי פילט זיך ממש ווי אין תפיסה. דאס אלעס מאכט נאר ערגער איר מצב הנפש, זי קען זיך נישט זען ליידן אזוי א גאנץ לעבן, זי וויל אלעס אפלאזן, מיך אפלאזן, זי וויל זוכן איר וועג אין לעבן, און אזוי ווייטער. דאס איז אלעס ממש בקיצור נמרץ אויפ'ן שפיץ גאפל.

איך ווייס נישט וואס צו טון, וואס קען העלפן? אונזער שלום בית איז אויסגעצייכנט אן קיין פראבלעמען ברוך ה'. זי איז א גוטע מאמע צו עטליכע קליינע קינדער, זי רעספעקט מיך און זי פילט ממש שלעכט פאר מיר אז איך דארף דאס אריבערגיין, זי טענה'ט אבער אז זי האט ממש נישט קיין אנדערע ברירה, זי ליידט יסורי נפש יעדן טאג און יעדע מינוט, און ס'איז צו א טייערע פרייז צו צאלן.

איך בעט זיך ברחמים ביים ראש ישיבה שליט"א. ביטע העלפט מיר און גיבט מיר אן עצה ווי אזוי אנצוגיין, און קען נישט טראכטן פון בלייבן אליין, עס איז א רחמנות אויף די קינדער וואס זענען זייער צוגעבינדן צום מאמע'ן, הלואי אויב איך וואלט געקענט זיך דורכרעדן אביסל מער באריכות אויפ'ן טעלעפאן.

יישר כח

לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,

א גרויסן יישר כח פאר די שיעורים, עס העלפט מיר גאר גאר אסאך, כאטש איך בין נישט אפיציעל א ברסלב'ער, דאך הער הערן די שיעורים כסדר, און איך שעפ פון זיי גאר אסאך עצות און חיזוק, און עס האט מיר שוין אסאך צוריק געהאלטן פון עבירות. דאס שרייב איך פשוט אז איר זאלט וויסן אז אייערע שיעורים טוען אויף באהאלטענערהייט אפילו ביי אזעלכע וואס זענען נישט אפיציעל דערקלערט ברסלב.

וויבאלד ממש יעדע נושא אין אידישקייט וואס איר רעדט דערוועגן, הער איך אין דעם אזא געוואלדיגע קלארע דעת תורה וואס איך הער נישט פון קיינעם, עס קלארט מיר אויס אזויפיל בלבולים וואס דרייט זיך מיר אין קאפ, דערפאר וויל איך פרעגן איבער אן ענין וואס שטערט מיר שוין גאר א לאנגע צייט, און דאס איז בנוגע דאס וואס איך וויל זייער אז מיין ווייב זאל גיין מיט א הוילע שייטל.

אין מיין סביבה בכלל, און אין מיין משפחה בפרט, איז זייער שטארק די צוגאנג אז די פרויען מען מוז גיין אזוי ווי די מאמע, עס איז ממש ווי די עשרת הדברות, און עס איז ווי א לעבל אויף די משפחה, "אונז" גייען אזוי, און גיין אנדערש פילט זיך ווי די גרעסטע עבירה אין די תורה, און אין די זעלבע צייט ביי די שכינים ידידים און אנדערע, וואס "זיי" גייען מיט א הוילע שייטל אדער ווייניגער צוגעדעקט, איז עס כשר וישר, און זיי זענען טאקע יראים ושלימים, אבער ווייל זייער באבע איז מיט פופציג יאר צוריק אזוי געגאנגען האבן זיי א גרינגערע תורה, און אלץ איז אין בעסטן ארדענונג, און איך וואס מיין באבע האט דעמאלט געוואלט זיין פרומער און זיך צודעקן איז דאס שוין געווארן א חיוב גמור אויף אלע דורות ווייטער, און אויב מ'טוישט איז מען שוין "אפגעפארן" אדער געפאלן? איך פארשטיי נישט ווי אזוי דאס ארבעט, עס זעט נישט אויס ריכטיג אין מיינע אויגן. פארוואס דארף איך זיך מער פלאגן מיט שמירת עינים ווייל מיין באבע האט אזוי געטון?

מען רעדט דאך פון א זאך וואס די גדולי ישראל נאכ'ן קריג האבן בפירוש נישט אויסגעשלאסן. און ווען איך וואלט נישט געקומען אין קאנטאקט מיט אזעלכע וואס גייען אויפגעדעקט וואלט עס נישט געצויגן אזוי שטארק, עס וואלט געווען גרינג מסיח דעת זיין דערפון, אבער למעשה האלט איך אין איין באמערקן, אפילו מיט'ן פרובירן צו האבן שמירת עינים באמערקט איך עס, עס מאכט מיר שווערע נסיונות.

איך ווייס נישט וואס צו זאגן פאר זיך אליין, איך פרעג זיך אליין פארוואס קומט זיך מיר נישט די הנאה פון מיין ווייב? פארוואס זאל מיין ווייב נישט גיין אנגעטון אויף א וועג אז איך זאל נישט דארפן קוקן אויף אנדערע? מה פשעי אז יענער קען האבן די הנאה און נאך זיין אפילו א חסידישער היימישער יונגערמאן און ביי מיר וועט דאס זיין די ערגסטע עבירה און איך בין א פאדארבענער מענטש פאר'ן עס נאר וועלן.

ווען עס וואלט זיך גערעדט פון אן איסור גמור וואס איך זע ביי יענעם, כאטש עס קען אויך מאכן קנאה ותאוה, ווייס איך כאטש וואס צו זאגן צו זיך אז דאס איז אן איסור און נעבעך אויף יענעם וואס פירט זיך נישט ערליך, אדער אפילו ווען עס רעדט זיך פון א חומרא מיט א קלארע מסורה, ווי למשל נישט צו לאזן די אייגענע האר, כאטש וואס עס איז יא דא געוויסע חסידישע וואס לאזן נאך פון דעם, און ממילא קען זיין א רייץ זיך נישט צו שערן, קען איך זיך אבער שטארקן אויף דעם, ווייל איך ווייס אז מיר גייען נאך די מסורה וואס ערליכע אידן האבן געהייסן און זיי האבן געוואוסט וואס איז גוט פאר אונז, איך ווייס פארוואס איך טו דאס, איך טו עס פאר'ן אייבערשטן, נישט פאר מיין מאמע, שוויגער, און אזוי ווייטער, אבער ביי די נושא וואס הערשט אזא צעמישטקייט אין די גאנצע זאך, עס ווענדט זיך נאר מיט די וועג פון "אונזער משפחה" אבער בעצם איז עס נישט קיין שום איסור, הייסט עס אז איך טו עס נאר ווייל איך אין מיינע אומשטענדן בין מער באגרעניצט, ווייס איך נישט ווי אזוי זיך מחזק צו זיין.

איך שטעל זיך פאר אז פאר אסאך מענטשן מאכט זיי נישט אויס אזוי שטארק אזוי צו אזוי, אבער ביי מיר איז אנדערש, עס ציט מיר יא שטארק די סארט שיינקייט פון א הוילע שייטל, עס מאכט מיר אסאך צער גאר אפט און איך קען נישט אויסגראדן מיינע מחשבות. איך האב שוין גאר אסאך מאל פרובירט צו מסיח דעת זיין פון דעם אבער אלץ קומט עס צוריק און עס שטערט מיר שטארק. איך קען נישט זען וועם אנדערש צו רעדן וועגן דעם. איך האב פרובירט צו זוכן אין פריערדיגע בריוו צו באקומען א קלארקייט איבער די נושא פון גיין מיט א הוילע שייטל, אבער איך האב נישט געטראפן וועגן דעם.

איך בעט אנטשולדיגונג פאר'ן אייך מטריח זיין, און איך האף צום אייבערשטן איר זאלט זיין דער גוטער שליח און איך זאל באמת גענצליך באפרייט ווערן פון דעם גלות הנפש.

יישר כח

לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,

איך הער שוין א לענגערע צייט די שיעורים, איך ליין די בריוו, און איך בין זיך זייער מחזק דערמיט, און עס האט מיר אויך אסאך געהאלפן פאר מיין שלום בית.

ביי אונז אין די משפחה גייט מען מיט לאנגע שייטלעך, מען גייט מיט קליידער פון די לעצטע מאדע, און מען שערט זיך נישט די האר. איך האב אבער געליינט אסאך אין די בריוו איבער די הארבקייט אז א חתונה געהאטע פרוי מוז אפשערן די האר, און איך האב באשלאסן אז איך גיי דאס טון, די מעשה איז אבער אז מיין מאן האט נישט געוואלט אזוי גרינג מסכים זיין צו דעם. נאר נאך אסאך רעדן צו אים און נאכ'ן אים ווייזן די בריוו איבער דעם, איך האב אים געוויזן וואס דער ראש ישיבה שליט"א שרייבט איבער די געוואלדיגע ברכות און גוטע זאכן וואס קומט צו א פרוי וואס איז זוכה זיך צו שערן די האר, האט ער אנגעהויבן זיך בייגן, און ער האט געזאגט אז ער איז מסכים איך זאל זיך שערן די האר אבער נאר אויב איך בלייב מיט מיין גאר לאנגע שייטל, און אויב וויל איך קורצער מאכן די שייטל דאן קען איך נישט שערן די האר.

איך בין זייער מסופק וואס איז די ריכטיגע זאך יעצט צו טון. איך ווייס אז מיט די צייט וועט דער אייבערשטער העלפן און ביידע זאכן וועלן זיין מסודר אויפ'ן ריכטיגן וועג, אבער יעצט אויף די מינוט קען איך טון נאר איינס פון די צוויי, וועלכע זאל איך טון?

יישר כח

לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,

יישר כח פאר אלע שיינע שיעורים, ספעציעל די חיזוק פאר פרויען, וואס איז מיר זייער מחזק און העלפט מיר אסאך אין לעבן. איך ווארט יעדע וואך אויף דעם וועכנטליכן קונטרס "עצתו אמונה", עס איז ממש מחי' נפשות, איך טרעף דארט ענטפערס אויף פילע פון מיינע שאלות אין לעבן.

ווען מיר עסן שבת ביי מיינע עלטערן, טו איך זיך אן געהעריג, אבער איך טו זיך נישט אן די שייטל, ווייל מיין טאטע איז נישט מסכים אז עס זאל אריינקומען א שייטל ביי אים אין שטוב, זייט מען האט אנגעהויבן צו מאכן דא א גרויסע טומל קעגן שייטלעך, איז ער זייער שטארק קעגן דעם, און דעריבער גיי איך נישט אהין מיט'ן שייטל.

אבער איך האב געזען לעצטנס א בריוו וואס דער ראש ישיבה שליט"א האט געשריבן פאר א פרוי אז ווען מען גייט ארויס זאל מען זיך אנטון נארמאל ווי עס פאסט, ווייל דער מאן וויל זען זיין ווייב שיין אנגעטון. איז מיין שאלה אויב איך זאל יא אהינגיין אנגעטון מיט'ן שייטל און ערשט דארט זיך טוישן צו א סנוד?

יישר כח