בעזרת ה' יתברך
יום ה' פרשת לך לך, ט' מר-חשון, שנת תשפ"ג לפרט קטן
לכבוד מיין טייערער ... נרו יאיר ברסלב, ליבערטי
חכמינו זכרונם לברכה זאגן (נדרים ח:): "אין גיהנום לעולם הבא", נישטא קיין גיהנום לעולם הבא, "אלא הקדוש ברוך הוא מוציא חמה מנרתיקה", דער אייבערשטער וועט ארויסנעמען די זון פון איר האלטער, "צדיקים מתרפאין בה", צדיקים וועלן זיך אויסהיילן, "ורשעים נידונים בה", און די רשעים וועלן פארברענט ווערן מיט דעם.
מען קען זאגן פשט, "שבת" איז "מעין עולם הבא", און די זון מיינט מען אז א מענטש שפירט דעם אייבערשטן, ער זעט דעם אייבערשטן אין יעדע זאך, אזוי ווי דער רבי זאגט (לקוטי מוהר"ן חלק א', סימן א): "בְּחִינַת שֶׁמֶשׁ", וכו', "בְּחִינַת 'וְאֹרַח צַדִּיקִים'", וכו'.
שבת קען זיין פאר איינעם א גן עדן, מען זיצט מיט די משפחה, מיט די ווייב און קינדער, מען עסט און מען טרינקט לכבוד שבת, מען זינגט זמירות, מען רעדט פון די פרשה, פון מעשיות פון תפילה ואמונה, מעשיות פון צדיקים; עס איז ממש מעין עולם הבא.
ווידער ביי רשעים איז שבת ממש א גיהנום, מען קריגט זיך, מען רעגט זיך, מען צינדט אן די פייער פון גיהנום, אזוי ווי דער זוהר הקדוש זאגט (תיקון מח, דף פה.): "כָּל מָאן דְּכָעִיס כְּאִלּוּ אוֹקִיד נוּרָא דְגֵיהִנָּם", ווער עס קריגט זיך שבת און כעס'ט זיך - צינדט אן די גיהנום.
וואויל איז דעם מענטש וואס לעבט מיט אמונה, מיט אמונת צדיקים, ער ווארט א גאנצע וואך אויף שבת, און לעבט א גאנצע וואך מיט'ן שבת. דער איז זוכה, עס שיינט אים דער זון וואס וועט שיינען לעתיד לבוא פאר די צדיקים, אזוי ווי עס שטייט (מלאכי ג, כ): "וְזָרְחָה לָכֶם יִרְאֵי שְׁמִי וגו'", והבן למעשה.