תוכן השאלה
לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,
יישר כח פאר די שטענדיגע חיזוק, איך האב געוואלט פרעגן איבער די הארבקייט פון פגם הברית, אויב איז דאס א לאו אדער אן עשה?
אסאך מאל בוזשעווען ביי מיר אין קאפ מחשבות אז איך זאל זיך נאר איין מאל נאכגעבן די שלעכטע תאוות, און נאכדעם וועט מיר ווערן גרינגער, ווי אזוי שטארקט מען זיך אויף דעם?
יישר כח
תשובה מאת הראש ישיבה שליט"א:
בעזרת ה' יתברך
יום א' פרשת יתרו, י"ד שבט, שנת תשפ"ב לפרט קטן
לכבוד ... נרו יאיר
איך האב ערהאלטן דיין בריוו.
קוק אריין אין שולחן ערוך (אבן העזר סימן כג, סעיף א-ב): "אָסוּר לְהוֹצִיא שִׁכְבַת זֶרַע לְבַטָּלָה, וְעָוֹן זֶה חָמוּר מִכָּל עֲבֵרוֹת שֶׁבַּתּוֹרָה", די עבירה פון פגם הברית - הוצאת זרע לבטלה רחמנא לצלן - איז הארבער פון אלע עבירות אין די תורה, "אֵלּוּ שֶׁמְּנָאֲפִים בַּיָּד וּמוֹצִיאִים שִׁכְבַת זֶרַע, לֹא דַּי לָהֶם שֶׁאִסוּר גָּדוֹל הוּא, אֶלָּא שֶׁהָעוֹשֶׂה זֶה, בְּנִדּוּי הוּא יוֹשֵׁב", די וואס טוען די עבירה, אויסער די גרויסע עבירה וואס מען האט - איז מען אין חרם, און אויף זיי וויינט דער נביא (ישעיה א, טו): "יְדֵיכֶם דָּמִים מָלֵאוּ", ענקערע הענט זענען אנגעפולט מיט בלוט, "וּכְאִלּוּ הָרַג הַנֶּפֶשׁ", עס איז אזוי ווי הרג'נען מענטשן.
די הייליגע חכמים זכרונם לברכה זאגן (נדה יג:): "כָּל הַמוֹצִיא שִׁכְבַת זֶרַע לְבַטָּלָה חַיָיב מִיתָה", דער וואס זינדיגט אין פגם הברית, ער איז מוציא זרע לבטלה רחמנא לצלן - איז חייב מיתה. נאך זאגן חז"ל (שם): "כְּאִילוּ שׁוֹפֵךְ דָמִים", ווער עס זינדיגט אין פגם הברית, ער איז מוציא זרע לבטלה, איז אזוי ווי איינער איז עובר אויף רציחה און שפיכות דמים, ער הרג'ט אויס זיינע קינדער; ווייל יעדע טיפה איז א גאנצע מענטש, אזוי אויך: "כְּאִילוּ עוֹבֵד עֲבוֹדַת כּוֹכָבִים", עס איז אזוי ווי ער דינט עבודה זרה רחמנא לצלן.
עס זעט אויס ווי ביי דיר איז די גאנצע זאך א געלעכטער; עס איז גארנישט קיין געלעכטער, אלע צרות און יסורים וואס מענטשן ליידן איז אלעס פון די עבירה, די עבירה איז מעכב די גאולה שלימה. די הייליגע חכמים זאגן (נדה יג.): "כָּל הַמוֹצִיא זֶרַע לְבַטָּלָה", ווער עס טוט די עבירה, "כְּאִילוּ מֵבִיא מַבּוּל לָעוֹלָם", איז אזוי ווי ער ברענגט א מבול אויף די וועלט; ווייל ער מעקט אפ גאנצע דורות רחמנא לצלן, יעדע טיפה איז א קומה שלימה, אזוי ווי ביים מבול איז אלעס חרוב געווארן - אזוי אויך מאכט ער אלעס חרוב.
מען פארלירט אלעס דורך די עבירה, נישט נאר יענע וועלט נאר אפילו די וועלט פארלירט מען. אזוי ווי דער מחבר זאגט (אורח חיים סימן רמ, סעיף יד): "זִקְנָה קוֹפֶצֶת עָלָיו", מען ווערט אפגעשוואכט און פארעלטערט, "וְכֹחוֹ תָּשַׁשׁ", מען פארלירט די כוחות. אזוי אויך "עֵינָיו כֵּהוֹת", די אויגן ווערן אים אפגעשוואכט, "וְרֵיחַ רַע נוֹדֵף מִפִּיו", עס הייבט אן גיין א שלעכטע גערוך פון זיין מויל, "וְשַׂעַר רֹאשׁוֹ וְגַבּוֹת עֵינָיו וְרִיסֵי עֵינָיו נוֹשְׁרִים וְכוּ'", די האר פון קאפ און פון די אויגן ברעמען פאלט ארויס, "וְהַרְבֵּה כְּאֵבִים חוּץ מֵאֵלּוּ בָּאִים עָלָיו", און עס ברענגט אויף אים נאך אסאך ווייטאגן.