תוכן השאלה
לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,
א גרויסן יישר כח פאר אלע שיעורים, איך האב הנאה פון יעדע שיעור באזונדער, און נעם ארויס חיזוק און עצות פון יעדע איינציגסטע שיעור.
ווען איך בין אויפגעוואקסן פלעגט מען זיך נישט מישן ביי אונזער משפחה אום פסח, די קליינע קינדער פלעגן יא עסן קיכלעך און נאש פון געשעפט, אבער פון נאך די בר/בת מצוה האט מען עס מער נישט געגעסן, נאר היימישע פסח'דיגע קעיקס און קוקיס וואס מיין מאמע האט געמאכט. ביי מיין מאנ'ס משפחה איז מען אבער נישט אזוי מקפיד אויף דעם, זיי עסן אויך נישט פסח קיין פארטיגע עסן פון געשעפט, אבער יא קעז, קעטשאפ, און דאס גלייכן.
אלס יונגע קאפל האבן מיר נישט געהאט צופיל אויסוואלן, מיר עסן דאך ביי די עלטערן וואס מען געבט דארט, אבער יעצט ווען מיר האלטן שוין אפאר יאר נאך די חתונה, דארפן מיר אוועקשטעלן די אייגענע אויסשטעל פון אונזער משפחה אויף פסח.
לעצטע יאר האט מיין מאן געגעסן ביי אונז אינדערהיים פסח געקויפטע קוקיס און פאטעטע טשיפס און דאס גלייכן. איך בין זייער נישט באקוועם געווען מיט דעם, איך האב אים אבער גארנישט געזאגט, כאטש וואס עס האט מיר געבאדערט. וואס איך דאס יאר? זאל איך נישט קוקן וואס ער עסט, אבער פאר מיר זאל איך ווייטער מקפיד זיין ווי אזוי איך בין אויפגעוואקסן? אדער זאל איך זיך צושטעלן צו אים און איך זאל אויך עסן וואס ער עסט? אויב וועלן די קינדער אויפכאפן אז טאטי און מאמי פירן זיך אנדערש, קען דאס זיין א פראבלעם? איך האף דער ראש ישיבה שליט"א וועט מיר דאס קענען קלארשטעלן.
אגב, מוז איך זיך באדאנקען פאר די וועכנטליכע קונטרס "עצתו אמונה", איך דארף שוין נישט צוקומען צו אנדערע מאגאזינען, און אויך מיינע קינדער קוקן ארויס יעדע וואך אויף די "קרית ברסלב בלעטל".
יישר כח
תשובה מאת הראש ישיבה שליט"א:
ג' פרשת תזריע, ב' ניסן, שנת תשפ"ד לפרט קטן
מרת ... תחי'
איך האב ערהאלטן אייער בריוו.
מען קען זיך נישט פארשטעלן דאס גרויסקייט פון א פרוי וואס שעצט איר מאן און קוקט אים ארויף, חכמינו זכרונם לברכה דערציילן (ילקוט שופטים פרק ד, רמז מב) דבורה הנביאה האט געהאט א מאן אן עם הארץ, און מיט איר ערליכקייט און גרויסקייט האט זי אים געשעצט און ארויפגעקוקט.
מען רעדט נישט דא פון א פשוט'ע אידענע וואס איז מער ווייניגער אייניג מיט איר מאן דער עם הארץ, מען רעדט פון א פרוי וואס האט זוכה געווען צו רוח הקודש, צו נבואה, צו זיין א שופטת ביי כלל ישראל, זי האט אים נישט אראפגעקוקט און אראפגעקלאפט, נאר געשעצט און ארויפגעקוקט. אזוי ווי די הייליגע חכמים זאגן (שם), זי האט אים מחזק געווען, זי האט אים געפרעגט: "אפשר ווילסטו מאכן קנויטן פארן בית המקדש?" אבער דאס האט ער אויך נישט געקענט, האט זי אים געזאגט: "איך וועל מאכן די קנויטן און דו וועסט עס טראגן צום בית המקדש"; און זי האט זיך געגרויסט מיט אים, זי האט זיך גערופן מיט זיין נאמען "דבורה אשת לפידות", די ווייב פונעם מאן וואס ברענגט די קנויטן צום בית המקדש, און דערפאר האט זי זוכה געווען צו קומען צו אירע הויכע מדריגות. אזוי ווי חכמינו זכרונם לברכה זאגן (תנא דבי אליהו רבא, פרק ט): "מה טיבה של דבורה שהיא שופטת את ישראל בעת ההיא ומתנבאה עליהם", פארוואס האט דבורה זוכה געווען צו קומען צו אזעלכע מדריגות? זאגט אליהו הנביא: "מעיד אני עלי את השמים ואת הארץ", איך נעם אויף עדות די הימל און די ערד, "בין ישראל בין גוי, בין איש בין אשה, בין עבד ובין שפחה, הכל לפי מעשה שהוא עושה, כך רוח הקודש שורה עליו", סיי א איד, סיי א גוי, סיי א מאן, סיי א פרוי, אפילו א קנעכט, יעדער קען זוכה זיין צו רוח הקודש אויב מען טוט גוטע מעשים און מען האט אינזין דעם אייבערשטן, וויבאלד זי האט אויפגעלעבט איר מאן, זי האט אים געשעצט און אים ארויפגעקוקט - האט זי זוכה געווען צו דעם, עיין שם.
דער עיקר זאלט איר שעצן אייער מאן, און נישט זיין דער וואס האלט זיך מער פון אים, נאר אזוי וועט איר האבן די שכינה אין שטוב.
דער אייבערשטער זאל העלפן איר זאלט האבן הצלחה אין אלע ענינים.