בעזרת ה' יתברך
יום ג' פרשת בהעלותך, ט"ו סיון, שנת תשפ"ב לפרט קטן
לכבוד מיין טייערער ... נרו יאיר
איך האב א מנהג צו לערנען יעדן טאג פונעם חודש א קאפיטל משלי; א' לחודש - קאפיטל א', ב' לחודש - קאפיטל ב' און אזוי ווייטער.
איך האב דאס גענומען פון מוהרא"ש זכותו יגן עלינו, איך האב דאס געהערט זייער אסאך מאל פון מוהרא"ש; אויף למעשה האב איך דאס אנגעהויבן טון נאך די הסתלקות פון מוהרא"ש, דעמאלט האט זיך דאס צוגעקלעבט צו מיר.
איך וועל דיר שרייבן וואס איז מיר נתחדש געווארן אפאר טעג צוריק. שלמה המלך זאגט (משלי יג, יב): "תּוֹחֶלֶת", ווען מען ערווארט עפעס א זאך פון א צווייטן, צום ביישפיל, מען ערווארט א טובה פון א חבר, "מְמֻשָּׁכָה", און עס ציט זיך, יענער טוט דאס נישט, "מַחֲלָה לֵב", ווערט מען קראנק אויפ'ן הארץ.
"וְעֵץ חַיִּים תַּאֲוָה בָאָה", עץ חיים דאס איז די תורה, ווען מען לערנט תורה, מען איז דבוק אינעם עץ חיים, אויך איז עץ חיים דער צדיק, ווען מען איז דבוק אינעם צדיק - "תַּאֲוָה בָאָה", האט מען אלעס, אלע גליסטענישן וואס מען גליסט - האט מען. ווען מען טראכט דער וועט מיר העלפן, יענער וועט מיר העלפן, חאצקל האט א ישועה פאר מיר, גרונם האט הילף פאר מיר - ווערט מען נאכדעם זייער אנטוישט, ווען מען זעט ווי יענער קען דיר גארנישט העלפן.
וואויל איז דעם מענטש וואס כאפט זיך אן אינעם צדיק, אינעם עץ חיים וואס לערנט מיט אים אמונה, ער זאל נאר גלייבן אינעם אייבערשטן, דערציילן אלעס דעם אייבערשטן אזוי ווי מען רעדט צו א גוטער פריינט; דער וועט האבן אלעס, "תַּאֲוָה בָאָה", זיינע גליסטענישן וועלן קומען צו אים, והבן למעשה.