בעזרת ה' יתברך
ב' פרשת יתרו, ט"ז שבט, שנת תשפ"ב לפרט קטן
לכבוד ...
איך קום יעצט פון א תנאים, טרעף איך ...; דערציילט ער מיר אז דו ברענגסט אים יעצט די צעטל וואס זאגט פאר אז דו דארפט נאכאמאל אריינגעבן צו באקומען די געלט פון די שטאט פאר שכר לימוד; ער זאגט מיר, היתכן צו זיין אזוי נאכגעלאזט.
וואס זאל איך דיר זאגן, עס טוט מיר זייער וויי צו הערן די זאך; דו האסט נישט קיין השגה ווי איך מוטשע זיך יום יום צו קענען אנגיין מיט די מוסדות. עס ליגט אויף מיין קאפ די שווערע לאסט פון צאלן געהאלט פאר די מסירות נפש'דיגע מלמדים און טיטשערס; ווי קען זיין עס זאל דיר נישט אנגיין קיין ריר אונזערע מוסדות?! אז עס קומט אן א צעטל פון די שטאט אז דיינע וואוטשערס גייען אפלויפן, דו דארפסט גארנישט טון, נאר בסך הכל טראגן א צעטל פון דיין פאסט קעסטל ביז מיסטער ..., - דאס קענסטו שוין אויך נישט?! עס אינטערעסירט דיר נישט דיינע קינדער? זינגען ניגונים אויף שיחות חברים און האלטן שיינע שמועסן ווען מען האט צו טון זאכן וואס איז וויכטיג פאר'ן לעבן – איז בכלל נישט אינטערעסאנט.
איך ווייס נישט וואס צו זאגן, איך ווייס נישט וואס צו טראכטן; ווי אזוי קען איך אנגיין מיט די מוסד ווען עס אינטערעסירט נישט פאר די עלטערן אפילו צו טראגן א צעטל וכו'?
איך זאג דיר דעם אמת, איך האב געהאט בדעה צו זיצן מיט דיר היינט נאכט פאר לאנגע שעות, ענדיגן וכו'; איך קען נישט, איך וויל נישט זיין אחד בפה ואחד בלב.