בעזרת ה' יתברך
יום ה' פרשת בהר, י"ח אייר, ל"ג בעומר, שנת תשפ"ב לפ"ק, פה מירון
לכבוד מיין טייערער ... נרו יאיר
איך בין אנגעקומען בשלום קיין ארץ ישראל. אין עירפארט האט מיר אפגעווארט האברך ... נרו יאיר מיט די נייע מעשה ביכל "מעשה'לעך פאר קינדערלעך"; איך האב זיך אזוי געפרייט, אויך האט ער מיר באוויזן ספר איש אמונות חלק א', דאס איז אזוי שיין, איך בין זייער פרייליך.
איך וואונדער זיך אויף זייער ברען צום רבי'ן, זיי האבן אלעס אוועקגעגעבן פאר'ן רבי'ן; ער מיט זיין ווייב ארבעטן טאג און נאכט מתרגם זיין די בריוו, די גליונות, דאס דרוקן און פארשפרייטן, אויך די חדר איז ביי זיי אין די דירה.
איך שיק דיר דא א שטיקעלע חדושי תורה וואס דער אייבערשטער האט מיר מזכה געווען היינט פארטאגס לערנענדיג תיקונים ביי רבי שמעון אין מירון.
רבי שמעון בר יוחאי זאגט (תיקון כא, דף מז:): "וּמַה דַּהֲוָה סְגוּלָה לְעֵילָא כְּגַוְונָא דָא . ֹ . כַּד נָחְתָא לְגַבֵּי צַדִּיק אִתְעֲבִידַת סֶגוֹ"ל כְּגַוְונָא דָא ֹ . ֹ "; מיט די הקדמה פון הייליגן רבי'ן, (לקוטי מוהר"ן חלק א, סימן רעט): "דַּע, שֶׁיֵּשׁ שֶׁאוֹמְרִים תּוֹרָה מִלְּמַטָּה לְמַעְלָה, וְהִיא מִלְּמַטָּה רְחָבָה מְאֹד, שֶׁלְּמַטָּה מַרְחִיבִין הַדָּבָר וּמַגְדִּילִין אוֹתוֹ מְאֹד", עס איז דא וואס זאגן תורה, אונטן איז דאס א ברייטע תורה, זייער א ברייטע, "וּלְמַעְלָה הוּא קָצָר" ; דאס הייסט מען רעדט גרויסע זאכן, מען פארלאנגט אסאך, עס זעט אויס זייער ברייט, "וּלְמַעְלָה הוּא קָצָר, וְהוֹלֵךְ וּמְקַצֵּר וְעוֹלֶה, עַד שֶׁלְּמַעְלָה מַעְלָה הוּא קָצָר מְאֹד מְאֹד", אבער אויבן ווערט די תורה קלענער און קלענער, ביז עס ווערט ממש קליין, "כִּי לְמַעְלָה לֹא נִשְׁאָר מִמֶּנָּה כְּלוּם", אויבן בלייבט כמעט גארנישט פון די תורה, "רַק מְעַט מְעַט, כִּי בְּוַדַּאי יֵשׁ שָׁם אֵיזֶה נִיצוֹץ הַקָּדוֹשׁ", עפעס א פינטעלע בלייבט.
מוהרא"ש געבט אונז צו פארשטיין די ווערטער פון רבי'ן, עס זענען דא וואס זאגן דרשות און תורות, עס זעט אויס זייער ברייט, עס זעט אויס זייער גרויס, אבער וואס קומט ארויס פון די תורה? וואס נעמט מען ארויס פון די דרשה? גארנישט! דעריבער זעט דאס אויס אזוי: ברייט פון אונטן, און אויבן בלייבט גארנישט. "אֲבָל יֵשׁ לְהֵפֶךְ, שֶׁאוֹמְרִים תּוֹרָה מִלְּמַעְלָה לְמַטָּה" , עס זענען דאס וואס זאגן תורה פון אויבן צו אונטן, "וְשָׁם לְמַעְלָה הִיא רְחָבָה מְאֹד מְאֹד", אויבן איז דאס א ברייטע תורה, "וְכָל מַה שֶּׁיּוֹרֶדֶת לְמַטָּה מִתְקַצֶּרֶת וְיוֹרֶדֶת, עַד שֶׁלְּמַטָּה הִיא קְצָרָה מְאֹד, וְהִיא רַק מְעַט מְעַט לְמַטָּה", ווי מער עס קומט אראפ דא אונטן ווערט דאס קלענער און קלענער, "אֲבָל לְמַעְלָה הִיא רְחָבָה מְאֹד", אבער אויבן איז דאס זייער גרויס.
מוהרא"ש איז מסביר, עס איז דא צדיקים וואס זאגן תורה, אונטן זעט דאס אויס זייער קליינטשיג, עס איז נישט קיין ברייטע תורה, אבער ווען מען גייט אוועק פון אזא דרשה ווערט מען א גרויסער צדיק, אויבן אין הימל ווערט עס ברייט, דער צדיק זאגט אז קליינע תורה, ער זאגט אונז מיר זאלן רעדן צום אייבערשטן, מיר זאלן לערנען תורה אפילו אן פארשטיין, עס זעט אויס ווי א פינטעלע, ווי א קליינע דרשה, א גארנישט, אבער עס ווערט ברייט, מען ווערט א גרויסער צדיק.
דאס קען זיין, רבי שמעון בר יוחאי זאגט: "כַּד נָחְתָא לְגַבֵּי צַדִּיק אִתְעֲבִידַת סֶגוֹ"ל כְּגַוְונָא דָא ֹ . ֹ ", דער צדיק לערנט אויס "טו קליינע פינטעלעך, טו קליינע זאכן", אויבן איז עס נישט קליין, נאר דא איז עס קליין, אזוי אויך, "הויב אן דינען דעם אייבערשטן אפילו דו האסט נישט קיין טעם, קיין הרגש", שפעטער וועט ווערן ברייטער; והבן למעשה.