לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,

איך ווייס שוין נישט וואס צו טון, איך קען שוין מער נישט אנגיין אזוי. מיין ווייב טוט גארנישט אינדערהיים, אבער ממש גארנישט, זי ליגט נאר א גאנצן טאג אין בעט און שלאפט. איך גיי צו די ארבעט, און ווען איך קום אהיים קען איך זיך ניש אפרוען, איך דארף אויפרוימען די הויז, וואשן די געשיר, וואשן די וועש, צוזאמלייגן די וועש, אלעס מסדר זיין, ווייל מיין ווייב וויל גארנישט טון; די פראבלעם איז אבער אז דאס איז וואס שטערט מיך נאך די ווייניגסטע.

עס שטערט מיך אז איך שפיר נישט אז איך האב בכלל א ווייב, קוים קוים וואס זי רעדט צו מיר אפאר ווערטער, זי וויל בכלל נישט שמועסן און פארברענגען מיט מיר, זי ווילן נאר שלאפן און שלאפן טאג און נאכט. איך וויל ארויסגיין מיט איר עסן אין א רעסטוראנט, אין זי האלט נישט ביים ארויסגיין, שוין עטליכע חדשים וואס מיר זענען נישט ארויסגעגאנגען עסן.

איך בין זייער צעבראכן און איך שפיר אז איך קען נישט ווייטער אזוי אנגיין. איך ווייס נישט אויב דאס איז ווייל מיר ווארטן א שמחה ברוך ה', טייל זאגן אז דאס מאכט איר אזוי אפגעשוואכט, אבער אנדערע זאגן אז עס דארף נישט גיין אזוי ווייט אז זי זאל ממש גארנישט טון, נאר שלאפן טאג און נאכט.

איך ווייס נישט וואס צו טון און וואס צו טראכטן, איך האב ממש נישט קיין ווייב. שבת ווען מיר גייען עסן צו מיינע עלטערן זאגט זי מיר שוין אינמיטן די סעודה אז זי וויל שוין יעצט אהיימגיין, זי האט שוין נישט קיין כח מער. און אויב בעט איך איר צו ווארטן ביז סוף סעודה, איך קען נישט אנטלויפן אינמיטן די סעודה, ווערט זי שוין ברוגז אויף מיר.

אויסער דעם שפיר איך אז זי שעצט בכלל נישט מיין שווערע ארבעט, איך טו אלעס אלעס אינדערהיים, נאכ'ן ארבעטן א גאנצן טאג, און קוים קוים וואס איך באקום עפעס א שטיקל שוואכע ש'כח פון איר.

איך קען נישט מער, איך האף דער ראש ישיבה שליט"א וועט מיר קענען ארויסהעלפן.

יישר כח