בחורים לערנען פערציג מאל מסכת תענית ביז ראש השנה

דעם פרייטאג, חמשה עשר באב, הויבט זיך אן דער "מסכת תענית טומל" אין ישיבה, די בחורים ווערן צוגענאגלט צו די בענקלעך, די אויגן צוגעבינדען צו א גמרא מסכת תענית, מ'הויבט אן לערנען פלייסיג מיט חשק, און מ'ענדיגט יעדן טאג נאכאמאל גאנץ מסכת תענית. אין יאר תשע"א, פאר חמשה עשר באב, האט מוהרא"ש געזאגט פאר'ן ראש ישיבה אז ער גייט אריבערקומען אין קעמפ אום חמשה עשר באב, א טאג וואס איז מסוגל פאר שידוכים, און ער וועט פועל'ן שידוכים פאר די בחורים. אום חמשה עשר באב איז מוהרא"ש טאקע געקומען אין קעמפ, מען האט געמאכט א גרויסע סעודה, מוהרא"ש האט גערעדט א לאנגע צייט צו די בחורים, און ביים סוף פון די דרשה האט מוהרא"ש געזאגט פאר די בחורים אז אלע בחורים פון זיבעצן יאר און העכער וואס וועלן ענדיגן יעדן טאג מסכת תענית אין די פערציג טעג פון חמשה עשר באב ביז ראש השנה, וועלן זיי אי"ה טרעפן זייער שידוך גלייך נאך ראש השנה. פון דעם קומענדיגן טאג האט מען מער נישט געקענט רעדן צו קיין בחור אין קעמפ, אלע בחורים האבן זיך צוגעכאפט דערצו און אנגעהויבן לערנען מסכת תענית מיט'ן ציל צו ענדיגן די גאנצע מסכת יעדן טאג פון פריש. עס האט נישט גענומען קיין לאנגע צייט, דער יצר הרע האט נישט געקענט אויסהאלטן צו זען ווי די בחורים לערנען אזוי פלייסיג, און אז באלד וועלן זיי שוין אלע חתנים ווערן, האט זיך אנגערוקט שווערע שטורעם ווינטן, דער האריקעין "איירין" איז דאן אנגעקומען מיט פולן קראפט, און ווען מען האט זיך אויפגעוועקט איין אינדערפרי, האט מען געזען אז דער טייכל וואס לויפט נעבן קעמפ האט זיך געהויבן מיט איבער צען פיס העכער ווי געווענליך, און די קעמפ ווערט מער און מער פארפלייצט מיט וואסער. די לעקטער און וואסער איז געווארן אפגעהאקט, און די גאנצע קעמפ האט געמוזט זאפארט אוועקואירט ווערן, די שטאטישע רעטונג איינהייטן זענען אנגעקומען מיט פאליציי קארס און פייער טראקס צו נעמען דעם עולם, אזוי ווי די גאסן און וועגן זענען שוין געווען פארפלייצט און מען האט מער נישט געקענט ארויספארן מיט געווענליכע אויטאס. די באאמטע האבן גענומען א טייל עולם צום פייער סטאנציע, און די אנדערע האבן זיך אויסגעשפרייט צו אנדערע געגנטער וואס זענען געווען אביסל העכער און נישט געווארן אזוי שטארק אפעקטירט פונעם האריקעין. יעדער איז ארויסגעלאפן מיט די נשמה אין די הענט, איידער די גאנצע קעמפ געפונט זיך שוין אונטער'ן וואסער. די בחורים האבן אבער מיטגעשלעפט זייער תפלין זעקל אין איין האנט, און די גמרא מסכת תענית אין די אנדערע האנט, ווייל זיי האבן נישט געוואלט פארפאסן אפילו נאר איין טאג פון צו לערנען מסכת תענית. וואו די בחורים זענען נאר אנגעקומען, טייל אין די פייער סטאנציע, טייל אין א גאז סטאנציע, טייל אין אנדערע קעמפ און קאנטריס, האבן אלע געענדיגט די גאנצע מסכת, טראץ די אלע טלטולים און שוועריקייטן. ווען די שטורעמעס האבן נאכגעלאזט און מען האט שוין ענדליך געקענט זיך צוריק קערן אין קעמפ, איז אבער נאכאלץ נישט געווען קיין לעקטער אין קעמפ. אבער די בחורים האבן ווייטער געמוזט ענדיגן די גאנצע מסכת יעדן טאג, און צו די שיין פון ליכט זענען די בחורים געזעסן ביז אין די שפעטע נאכט שעות און געלערנט פלייסיג א בלאט גמרא און נאך א בלאט גמרא. למעשה האבן די בחורים אויסגעפירט און האבן זוכה צו ענדיגן פערציג מאל מסכת תענית, יעדן טאג ביז ראש השנה. צדיק גוזר והקב"ה מקיים, גלייך נאך ראש השנה האבן אנגעהויבן ווערן חתנים אין ישיבה, און אין לויף פונעם ווינטער זמן תשע"ב, האבן אלע בחורים געטראפן זייער שידוך, זיי האבן ב"ה שיין חתונה געהאט און אויפגעשטעלט ערליכע אידישע שטובער לשם ולתפארת. במשך די יארן זינט דעמאלט, האט עס ווייטער אנגעהאלטן יאר יערליך, די פרישע בחורים האבן יעדעס יאר געענדיגט מסכת תענית פערציג מאל פון חמשה עשר באב ביז ראש השנה, און ב"ה פילע שידוכים זענען געשלאסן געווארן אין דעם זכות אין לויף פון די יארן. אויך פילע בחורים פון אנדערע ישיבות, וואס האלטן מיט די דרשות און שיעורים פונעם ראש ישיבה שליט"א, האבן זיך אויך צוגעכאפט צו דעם, זיי האבן אויך געלערנט מסכת תענית פערציג מאל, און זענען ב"ה אויך געהאלפן געווארן מיטשיינע שידוכים. אנהויב די וואך האט דער ראש ישיבה שליט"א נאכאמאל מעורר געווען די בחורים זיך צוצוגרייטן די מסכת תענית, ווייל פרייטאג חמשה עשר באב וועט מען אנהויבן לערנען גאנץ מסכת תענית יעדן טאג ביז ראש השנה. פארשטייט זיך אז די בחורים האבן קוים געקענט ווארטן אויף דעם טאג, און מיט'ן אייבערשטנ'ס הילף וועט דאס יאר אויך קומען פילע חתנים אין ישיבה. "גדולים צדיקים במיתתן יותר מבחייהן", א צדיק אויף יענע וועלט האט ער נאך א גרעסערער כח, און מוהרא"ש וועט זיכער אויס'פועל'ן פאר די אלע בחורים אז זיי זאלן טרעפן זייערע באשערטע בקרוב ובניקל.   אין שמחה כשמחת התורה!

< זעה מער טו אב תשע"ט 📝

א מורא'דיגע מעשה וואס האט זיך נארוואס אפגעשפילט ביי מוהרא"ש'ס ציון

  מיר ווילן דא מיטטיילן א מורא'דיגע מעשה וואס מיר האב געהערט פון א גאר נאנטער קרוב צום "בעל המעשה". א שיינע פאר יאר צוריק ווען "יענקל" (נאמען געטוישט) - א זיבעצן יעריגער אויסלענדישער בחור וואס האט דאן געלערנט און א ישיבה אין ניו יארק - האט זיך געשטעלט כאפן א היטש אויפ'ן רוט 42 אין די קעטסקילס, נאך בלויז א קורצע צייט האט זיך א קאר אפגעשטעלט און אים אויפגענומען פאר א היטש, יענקל האט זיך אריינגעזעצט און זיך באקוועם געמאכט אויף זיין זיץ, אינמיטן האט ער באמערקט ווי אויפ'ן דערנעבנדיג זיץ איז דא א קליינע ברסלב'ע ספר'ל, מיט'ן נאמען "אשר בנחל". אונזער בעל המעשה געהער צו א קהילה וואס מען האט אלץ געוויסט אז אין די ספרים טאר מען נישט אריינקוקען חס ושלום (אבער אין א צייטונג יא... וד"ל) האט ער געפרעגט דעם דרייווער אויב עס איז זיינס, הערנדיג אז ער האט דאס באקומען נאכן געבן צדקה פאר א ברסלב'ער מפיץ, האט יענקל מרוב קנאותו א כאפ געטאן דעם ספר און דאס ארויס געשליידערט אויפ'ן גרויסן ברייטן שאסיי - ה' ירחם. זעט אבער אויס אז יענקל האט געהאט אביסל יראת שמים און געלעבט מיט חשבון הנפש. ביינאכט ביים ליינען קריאת שמע האט יענקל דורכגעטראכט ווי אזוי זיין טאג איז דורך... ווען ער האט זיך דערמאנט וואס ער האט געטאן מיט'ן ספר אשר בנחל, האבן זיינע מחשבות זיך אנגעהויבן צו קריגן און אריין אין א געפעכט צי ער האט יא גוט געטון אדער נישט גוט געטון וכו' וכו', ביז ער האט אפגעמאכט אז ער האט געטון נישט ריכטיג מיט'ן דאס ארויס ווארפן און ער וועט עס מארגן אויפזוכן און לייגן און שמות. צומארגנס פארט יענקל צוריק וואו ער איז געשטאנען פאר'ן היטש און ער האט געטראפן דעם ספר ליגן אויף דער ערד מבוזה רחמנא לצלן, אינגאנצן נאס פונעם נעכטיגן רעגן... ער נעמט עס און לייגט עס אוועק בדרך כבוד אין שמות. יארן גייען פארביי... יענקל ווערט עלטער און עלטער און ער האט מוטשעט זיך מיט פארשידענע פראבלעמען וכו' וכו', אבער ער פרובירט זיך צו האלטן שטארק... איין שבת אינדערפרי קומט יענקל אריין אין שול צעבראכענערהייט, ער קוקט זיך אום און טראכט: "אלע מיינע חברים קומען אין שול מיט גרויסע אינגלעך בשעת איך קום נאך מיט'ן אלטן היט", ער קוקט אויף זיין חברותא פון ישיבה חיים אברהם, א טאטע פון זעקס קינדערלעך קע"ה... יענקל האלט נישט אויס דעם צער... בי פתיחת הארון האבן יענקל'ס געפילן געפלאצט און ער האט אנגעהויבן וויינען ווי א קינד... הייסע טרערן האבן דורך גענעצט די הייליגע בלעטער פונעם סידור'ל וואס האט באדעקט זיין געזיכט. יענקל וויינט און בעט דעם רבונו של עולם א ווארעמע תפילה: "הייליגער באשעפער, מה פשעי ומה חטאתי? קוק צו מיין צער און מיין פיין... אלע מיינע חברים האבן שוין חתונה געהאט און זענען שוין טאטעס פון עטליכע קינדער און איך בין נאך אן אלטער בחור... וואס קען איך טון?! איך דאוון און איך לערן... איך האב קיינעם נישט געטשעפעט... העלף מיר באשעפער איך זאל טרעפן מיין שידוך, הורינו ה' דרכך... האר עיני... וואס זאל איך טון?!" אזוי האט יענקל מתפלל געווען פון טיפן הארצן שפירדיג מיט דערלייכטערונג אז ער האט האפנטליך גע'פועלט פאר זיך א ישועה. פלוצלינג קומט אים ארויף אין זכרון די מעשה'לע מיט'ן ברסלב'ער ספר... ער הייבט אן טראכטן "אפשר... אפשר... גייט ער דאס אלעס דורך צוליבן מזלזל זיין אינעם ספר?" גלייך איז אים אויפגעקומען א צווייטע מחשבה: "איך בין דאך צוריק געגאנגען עס אויפהייבן!" אבער די שולד מחשבות האבן אים נישט אויפגעהערט פייניגן און ער האט מחליט געווען אז ער מוז עפעס טון דערצו. זיך נאכפרעגנדיג אויפ'ן מחבר האט יענקל אויסגעפונען אז דאס איז מוהרא"ש זי"ע וואס איז שוין אינצווישן נסתלק געווארן און אז ער ליגט אין שטאט יבנאל אין ארץ ישראל. ווי אויך האט ער געהערט אז דער ציון פון מוהרא"ש איז א מקום מסוגל לשידוכים (כמובא ב"צוואת מוהרא"ש"); דאס איז געווען פאר אים כאילו א רמז פון הימל אז זיין שידוך איז תלוי אין דעם. יענקל טראכט: "איך בין דאך א ... חסיד, ווי קען איך גיין קיין ברסלב" וכו' וכו'? אבער פון די אנדערע זייט האט ער זיך געזען אין זיין שווערן מצב, א בחור אליינס. האט ער מחליט געווען אז היות ער גייט זיין אין אמעריקע ערגעץ אין די קומענדיגע וואכן וועט ער זיך ווענדן צום זקן האדמורי"ם, כ"ק אדמו"ר מראחמיסטריווקא שליט"א פון בארא פארק - זיך שואל עצה זיין מיט אים כדת מה לעשות. אריינקומענדיג צום רבי'ן האט זיך יענקל אויסגעגאסן זיין ביטער הארץ און דערציילט פאר'ן רבי'ן די מעשה מיט דעם ברסלב'ן ספר און זיינע געפילן דערוועגן, אז אפשר גאר איז ער אריין אין די גדר פון "אין רפואה למכתו" חס ושלום? ווי חז"ל זאגן אויף איינעם וואס איז מבזה תלמידי חכמים... נאכ'ן זיך פארטראכטן פאר א קארגע מינוט האט אים דער ראכמיסטריווקער רבי שליט"א געזאגט: "יא, דו ביסט מחיוב צו פארן צו דעם צדיק'ס ציון און אים איבערבעטן, ווייל פארשעמען א צווייטן איז זייער הארב, בפרט ערליכע אידן. ווער רעדט נאך פון פארשעמען ספרים רחמנא לצלן!" און די רבי האט אים ווארעם אנגעוואונטשן. אפאר טעג דערויף איז יענקל שוין געזעצן אויף א פליגער קיין ארץ ישראל פול מיט האפענונג אז זיין ישועה איז שוין גאר נאנט בעזר ה'. תמוז תשע"ט... תיכף ווען יענקל איז אנגעקומען קיין ארץ ישראל האט ער געכאפט א טעקסי און געפארן קיין יבנאל... נאך ארום צוויי שעה פארן איז ער אנגעקומען צום ציון אין יבניאל, ער זעט דארט בחורים פון אלע שיכטן און קרייזן וועלכע באלאגערן דעם ציון און זענען שופך שיח בעטנדיג אויף א גוטע שידוך... אן ארטיגער איד, זעענדיג ווי יענקל שטייט דארט און קוקט זיך ארום איז ער צוגעקומען און אים שלום געגעבן, ער האט גערעדט מיט אים און דערציילט וואונדערליכע מעשיות פון בחורים און מיידלעך וועלכע זענען געהאלפן געווארן דא מיט שידוכים... יענקל ווערט זייער איבערגענומען און זיין האפענונג שטייגט אלץ מער און מער... ער נעמט א תהילים'ל און זאגט אויס גאנץ ספר תהילים אזוי ווי עס שטייט אינעם צוואה און איז אויסגעקריצט אויפ'ן מצבה (אז יעדער בחור אדער מיידל וואס וועלן קומען צו זיין ציון און אויסזאגן גאנץ ספר תהלים לזכותו וועט ער טון אלעס וואס ער קען אז זיי זאלן טרעפן זייער שידוך), דערנאך האט ער זיך מתוודה געווען, מחילה געבעטן און דערציילט פאר'ן צדיק אלע שוועריקייטן וואס ער גייט אריבער וכו'. יענקל גייט ארויס פונעם ציון מיט אזא גוטע געפיל, אזאנס וואס ער האט נאך קיינמאל נישט געשפירט, ממש א שטיין אראפ פון הארץ. חודש אב תשע"ט... קוים אפאר וואכן זענען דורך פון יענקל'ס נסיעה און... ברוך ה' עס הערט זיך די פרייליכע בשורה אז מ'האט געבראכן טעלער! ברוך ה' יענקל איז א חתן געווארן בשעה טובה ומוצלחת מיט א חשוב'ע שידוך, א משפחה פון אן אנדערע לאנד, ממש א קנאק פון א שידוך! עד כאן המעשה. הערנדיג די מעשה האב איך באקומען א מורא'דיגע התעוררות ווי ווייט מ'דארף אכטונג געבן אויף אנדערע מענטשנ'ס כבוד, אפילו יענער באלאנגט נישט אין מיין קהילה אדער מיין קרייז... ליידער ליידער איז היינט דער "עדיין מרקד בינן" אן ערשיינונג אין אסאך קהילות און חצרות, און מ'מיינט צומאל (בפרט די יונגע דור וואס ווייסט נאכנישט אז די וועלט איז נישט הפקר...) אז מ'מוז יענעם באזייטיגן און "קעיר נעמען" וכו' וכו', אלעס פארשטייט זיך מיט'ן שלייער פון "לשם שמים"...   די מעשה איז אונז איבערגעגעבן געווארן דורך מ.ה. פון ברוקלין מוזיק ווידיא: ציון מוהרא"ש

< זעה מער י אב תשע"ט 📝