שיינעם באזוך פונעם ראש ישיבה אין שטעטל

פארגאנגענעם מיטוואך און דאנערשטאג חיי שרה האט דער ראש ישיבה באזוכט אין שטעטל, און ארום געגאנגען באזוכן אין אסאך פלעצער, אויפן וועג אהיים פונעם באזוך האט דער ראש ישיבה געשריבן א בריוו איבער דעם באזוך און וואס ער האט מיטגעהאלטן אין שטעטל.   דער ראש ישיבה איז ארויסגעפארן ביינאכט צום שטעטל צו א בר מצוה. דער בר מצוה בחור האט מסיים געווען ביי די בר מצוה מסכת שבת, במקום זיין פשעטל.   ביי די בר מצוה האט דער ראש ישיבה געזאגט אז עס איז אים נישט גרינג ארומצופארן צו שמחות, דאך איז ער ארויסגעקומען צו די בר מצוה, צוליב וואס די עלטערן האבן געמאכט די סעודת בר מצוה אויף א פשוט’ע איידעלע אופן ביי זיי אין שטוב, און ער האפט אז אנשי שלומינו וועלן זיין קלוג און דאס נאכמאכן, נישט אויסצוגעבן אומזיסטע געלט און זיך מאכן חובות פאר די פאר שעה, צו פראווענען א שמחה אין א זאל.   דער ראש ישיבה האט אויך גערעדט פון דאס גרויסקייט פון די אבות און די אמהות. ווי מיר זעען אין די סדרה, "שני חיי שרה" זאגט רש”י: "כולן שוין לטובה", ווי צדיקים טייטשן אז עס איז איר שטענדיג גוט געווען; די אבות און די אמהות האבן געהאט אזא קלארע לויטערע אמונה, זיי האבן געוויסט אז אלעס וואס גייט אריבער אויף זיי - איז פאר זייער טובה.   ווייטער זאגט רש”י הקדוש "נסמכה מיתת שרה לעקידת יצחק, לפי שעל ידי בשורת העקדה שנזדמן בנה לשחיטה וכמעט שלא נשחט, פרחה נשמתה ממנה ומתה", שטייט פון ספרים, וואס איז דער כמעט "שלא" נשחט, עס וואלט לכאורה געדארפט שטיין "כמעט שנשחט", אויבנאויף איז דאך דאס געווען די סיבה פון איר מיתה, זאגן זיי א פארקערטע בחינה, אז שרה אמנו האט געוויסט אז אברהם אבינו איז געגאנגען טון די ווילן פונעם אייבערשטן, און ווען זי האט געהערט אז מען האט אים "נישט געשחטן" - פון דעם האט זי זיך דערשראקן, זי האט נישט געוואלט גלייבן אז איר מאן אברהם אבינו און איר זון יצחק האבן זיך נישט געקענט שטארקן אויפ’ן שטן און טון די ווילן פונעם אייבערשטן; ווי קען זיין, נאך אזויפיל נסיונות, און ער איז אלעס בייגעשטאנען - האט ער יעצט נישט געטון די ווילן פונעם אייבערשטן, פון דעם איז געווען מיתת שרה.   אבער באמת האט אברהם אבינו יא געטון רצון ה’, ווייל דער אייבערשטער האט אים נישט געהייסן שחט’ן יצחק, נאר געזאגט "והעלהו שם לעולה". ֹ דער בר מצוה בחור איז געזיצן מיט א ליכטיגע פנים; אזוי פרייליך. דאס איז פירות פון די חינוך פון אונזערע מוסדות, ווי די מלמדים און טיטשערס לייגן אריין אין די קינדער זיי זאלן זיין גרייט פאר די לעבן, זיי גרייטן אן די קינדער וואס איז א בר מצוה; נישט א זאל, נישט א שפילער, נישט א פארטי פלענער, נישט בלומען וכו’ וכו’, נאר אז מען גייט זוכה זיין צו לייגן תפילין, מען גייט אריין לעול התורה והמצוות.   און אזוי אויך ביי די מיידלעך, די טיטשערס לייגן אריין אין די מיידלעך וואס איז חתונה האבן; נישט א זאל, נישט בלומען, נישט א טייערע כלה קלייד, נישט טייערע צירונגען און אזוי ווייטער, נאר לעבן א שיינע זיסע לעבן, אזוי ווי דער אייבערשטער הייסט.   נאך די בר מצוה איז דער ראש ישיבה צוגעגאנגען צום נייעם ספרים געשעפט, דער בעל הספרים סטאר האט מכבד געווען דעם ראש ישיבה צו קלאפן מזוזה. עס איז זייער געפאָלן דעם ראש ישיבה דעם געשעפט, ער האט דארט אן אויסוואל פון ספרים פאר אנשי שלומינו וואס ווילן לערנען און מסיים זיין כל התורה כולה. אנגעפאנגען פון חומש - שיינע חמשים, נ”ך - הערליכע סעטס נ”ך, משניות - הערליכע סעטס משניות, תלמוד בבלי - הערליכע שיינע גמרות מיט גרויסע געפינטלטע אותיות, און אזוי אויך תלמוד ירושלמי. הערליכע סעטס רמב”ם. טור, שלחן ערוך. הערליכע סעטס מדרשים, אלע סארטן מדרשים; דער ראש ישיבה האט זיך געקויפט א סעט מדרש, א הערליכע זוהר, הערליכע תיקונים, און אלע דעם רבינ’ס ספרים.   דער ראש ישיבה האט באמערקט ווי ער האט אריינגעברענגט טעוועלעך שמירה ליולדת, וואס דער ראש ישיבה האט אים דאס געבעטן אריינצוברענגען, דער ראש ישיבה האט אנגעמערקט אז ער האט געזען אז אסאך ווייסן בכלל נישט פון דעם, אז מען פירט זיך אויפצוהענגען אינעם שטוב פון די יולדות, אויף אלע פיר ווענט - די טעוועלעך פון די שמירה.   דער ראש ישיבה האט פארציילט ווי ער איז אריין צו מוהרא”ש זכותו יגן עלינו פאר די וואך נאכט פון זיין זון יצחק דוד נרו יאיר, און ער האט געפרעגט מוהרא”ש וואס ער דארף טון, צי ער דארף אויף זיין און לערנען א גאנצע נאכט, האט מוהרא”ש געזאגט: “דארפסט נישט אויף זיין א גאנצע נאכט, איין זאך יא, הענג אויף די טעוועלעך אויף אלע פיר ווענט”.   פון דארט איז דער ראש ישיבה געגאנגען קלאפן א מזוזה ביי א חשוב’ע משפחה, משפחת זוסמאן - וואס האבן זיך יעצט אריינגעצויגן אין איינע פון די נייע דירות אויף טווין ברידזש.   דער ראש ישיבה האט איבערגענעכטיגט אין שטעטל. און פארטאגס האב דער ראש ישיבה געהאט גרויס נחת זייענדיג אין בית המדרש אין שטעטל, ווען ער האט געזען די פילע אינגעלייט זיצן אין לערנען, מען איז זיך קובע עיתים לתורה.   דער ראש ישיבה האט זיך זייער געפריידט צו קענען טרעפן דעם דיין שליט”א, דער דיין האט איבערגעגבן פארן ראש ישיבה שליט"א זייער שיינע גרוסן סיי פון די כולל אינגעלייט און סיי פון אלע משפחות וואס פרעגן שאלות, דער ראש ישיבה האט גערעדט מיטן דיין פארשידענע זייער וויכטיגע זאכן   דער ראש ישיבה האט געטראפן הרב רבי יצחק לעסער שליט”א, דער ראשי ישיבה האט זיך אויסגעדרוקט א געוואלדיגע שמחה צו קענען ארייננעמען אין זיין שטוב אזא גאסט, הרב רבי יצחק שליט”א וועלכע איז געקומען צו וויילן אין שטעטל אויפן פארגאנגעם שבת. ווען די תפילות, די באטע און די שלש סעודות איז געפראוועט געווארן אין האשקי שול, וואס איז געווען א גרויסע חיזוק פאר אלע משפחות פון אנשי שלומינו.   אינדערפרי האט דער ראש ישיבה גערופן איינער פון די חשוב’ע מלמדים וואס פירן די באס און אים געבעטן: “איך וויל מיט דיר מיטגיין ארומפארן די שטעטל”; דער ראש ישיבה האט געזאגט "וואס זאל איך דיר זאגן, דאס געבט מיר כח." ביי יעדע שטוב וואו די באס האט זיך אפגעשטעלט איז דער ראש ישיבה אראפגעקומען פון באס, און אויסגעשריגן “א גוט מארגן! שלום עליכם!” אויך א גאנצע וועג אויפ’ן באס האט דער ראש ישיבה פרייליך געמאכט די קינדער.   ניין אזייגער, ווען די קינדער זענען אנגעקומען איז דער ראש ישיבה געגאנגען דאווענען שחרית מיט די עלטערע קינדער, די ישיבה קטנה פון קרית ברסלב; דער מגיד שיעור זייערער איז הרב ישראל יוסף שניצלער שליט”א, וואס ער געבט זיך אפ מיט די בחורים מיט א געוואלדיגע איבערגעגעבנקייט נישט צום באגרייפן.   דער ראש ישיבה האט אנגעטון תפילין פאר’ן פרישן בר מצוה בחור אפרים פישל נרו יאיר און נאכן דאווענען איז געווען א שטיקל לחיים.   דער ראש ישיבה האט געגעבן א שיעור פאר די מלמדים און טיטשערס; דער ראש ישיבה האט זיי דערציילט די גוטע נייעס אז ברוך ה’ האברך נתן יוסף ברוך בן טויבא וואס דארף א רפואה שלימה איז שוין אראפ פון די רעספערעיטאר און זיין מצב ווערט בעסער און בעסער, דער ראש ישיבה האט געזאגט אז דאס אלעס איז אין זכות פון די תפילות וואס מיר אלע בעטן און וואס די קינדער בעטן.   פון דארט איז דער ראש ישיבה שליט"א געפארן קיין קרית יואל, צו מחזק זיין די חדר און בית פיגא אין קרית יואל.

< זעה מער ל חשון תשפ"ג 📝

נייע קונטרס "א וועג צו לערנען" ווערט צוכאפט פון די מפיצים

עס איז כמעט נישט געווען א שיעור, וואו מוהרא"ש זי"ע זאל נישט רעדן פונעם "סדר דרך הלימוד". מוהרא"ש פלעגט זאגן אז דער "סדר דרך הלימוד" דאס און נאר דאס איז "דעם רבינ'ס זאך", דאס האט דער הייליגער רבי געמאנט און געפאדערט, און דאס פלעגט מוהרא"ש שטענדיג חזר'ן מיט אונז.   דער שיחה פון הייליגן רבין אין שיחת הר"ן סימן ע"ו ווי דער רבי שטעלט אוועק זיין "סדר דרך הלימוד" איז אלץ געווען שגור על לשונו פון מוהרא"ש זי"ע, מוהרא"ש פלעגט זאגן, לאמיר עס אויפמישן פון אינעווייניג און זען די ווערטער וואס דער הייליגער רבי שרייבט אין שיחת הר"ן סימן ע"ו:   "שָׁמַעְתִּי בִּשְׁמוֹ מִכְּבָר שֶׁסִּפֵּר: שֶׁלָּמַד כָּל הָאַרְבָּעָה שֻׁלְחָן־עָרוּךְ שָׁלֹשׁ פְּעָמִים. פַּעַם אַחַת כִּפְשׁוּטוֹ. וּפַעַם שֵׁנִי לָמַד וְגָמַר אוֹתָם וְהָיָה יוֹדֵעַ בְּכָל דִּין וְדִין מֵאַרְבָּעָה שֻׁלְחָן־עָרוּךְ הַשֹּׁרֶשׁ שֶׁלּוֹ בִּגְמָרָא פֵּרוּשׁ רַשִׁ"י וְתוֹסָפוֹת. וּפַעַם שְׁלִישִׁי לָמַד וְגָמַר אוֹתָם וְזָכָה לֵידַע בְּכָל דִּין וָדִין סוֹד הַכַּוָּנָה שֶׁל הַדִּין, מִפְּנֵי מָה הַדִּין כָּךְ עַל־פִּי סוֹד. וּכְפִי הַנִּשְׁמָע כָּל זֶה הָיָה בִּימֵי נְעוּרָיו כִּי אַחַר־כָּךְ חָזַר וְגָמַר אוֹתָם עוֹד כַּמָּה פְּעָמִים. וְדַרְכּוֹ הָיָה תָּמִיד שֶׁהָיָה לוֹמֵד הַרְבֵּה הַרְבֵּה כָּל יָמָיו עַד הַסּוֹף, אֲפִלּוּ בְּעֵת הַחוֹלַאַת הַכָּבֵד שֶׁהָיָה לוֹ בַּסּוֹף. וְאַף־עַל־פִּי שֶׁהָיָה עָלָיו טִרְחָא דְּצִבּוּרָא שֶׁהָיָה עוֹסֵק הַרְבֵּה עִמָּנוּ וְעִם כָּל אֲנָשָׁיו לְקָרְבָם לַעֲבוֹדַת ה', וְלִתֵּן לָנוּ עֵצוֹת בְּכָל עֲסָקֵינוּ וְכוּ' וְכוּ', וְגַם מֹחוֹ הָיָה מְשׁוֹטֵט תָּמִיד בְּהַשָּׂגוֹת גְּבוֹהוֹת וְנוֹרָאוֹת תָּמִיד וְכוּ' וְכוּ', אַף־עַל־פִּי־כֵן הָיָה עוֹסֵק בְּלִמּוּד הַתּוֹרָה בִּפְשִׁיטוּת הַרְבֵּה בְּכָל יוֹם וָיוֹם. וְלֹא הָיָה טָרוּד כְּלָל, רַק תָּמִיד הָיָה בְּיִשּׁוּב הַדַּעַת. וּבְעִנְיָן זֶה הָיָה חִדּוּשׁ נִפְלָא וְאִי אֶפְשָׁר לְסַפֵּר מִזֶּה כְּלָל. וּמֵחֲמַת זֶה הָיָה לוֹ פְּנַאי עַל כָּל דָּבָר. וְתָמִיד הָיָה לִמּוּדוֹ בִּמְהִירוּת גָּדוֹל מְאֹד. וְהָיָה לוֹמֵד כַּמָּה דַּפִּין פּוֹסֵק בְּשָׁעָה אַחַת עִם כָּל הַפֵּרוּשִׁים כֻּלָּם שֶׁסָּבִיב הָאַרְבָּעָה "שֻׁלְחָן עָרוּךְ" הַנִּדְפָּסִים בְּכֶרֶךְ גָּדוֹל, (שֶׁהֵם הַ"טּוּרֵי־זָהָב" וְהַ"מָּגֵן אַבְרָהָם" וְהַ"בְּאֵר הַגּוֹלָה" וּ"פְרִי חָדָשׁ" וַ"עֲטֶרֶת זְקֵנִים" וְכַיּוֹצֵא בָּהֶם בִּשְׁאָר הַחֲלָקִים)."   "וְסִפֵּר, שֶׁבְּעֵת שֶׁהָעוֹלָם מְכִינִים עַצְמָן לְהִתְפַּלֵּל בַּבֹּקֶר, בְּעֵת שֶׁמַּתְחִילִין לְהִתְקַבֵּץ עַד שֶׁמַּתְחִילִין לְהִתְפַּלֵּל, בְּאוֹתָהּ הַשָּׁעָה הוּא לוֹמֵד אַרְבָּעָה דַּפִּין פּוֹסֵק. וְכֵן כָּל מַה שֶּׁלָּמַד גְּמָרָא אוֹ פּוֹסֵק וְכַיּוֹצֵא הַכֹּל הָיָה בִּמְהִירוּת גָּדוֹל מְאֹד. וְסִפֵּר עִמָּנוּ הַרְבֵּה בְּעִנְיָן זֶה, שֶׁטּוֹב לִלְמֹד בִּמְהִירוּת וְלִבְלִי לְדַקְדֵּק הַרְבֵּה בְּלִמּוּדוֹ. רַק לִלְמֹד בִּפְשִׁיטוּת בִּזְרִיזוּת. וְלִבְלִי לְבַלְבֵּל דַּעְתּוֹ הַרְבֵּה בִּשְׁעַת לִמּוּדוֹ מֵעִנְיָן לְעִנְיָן, רַק יִרְאֶה לְהָבִין הַדָּבָר בִּפְשִׁיטוּת בִּמְקוֹמוֹ. וְאִם לִפְעָמִים אֵינוֹ יָכוֹל לְהָבִין דָּבָר אֶחָד, אַל יַעֲמֹד הַרְבֵּה שָׁם וְיַנִּיחַ אוֹתוֹ הָעִנְיָן וְיִלְמַד יוֹתֵר לְהַלָּן. וְעַל־פִּי הָרֹב יֵדַע אַחַר־כָּךְ מִמֵּילָא מַה שֶּׁלֹּא הָיָה מֵבִין בִּתְחִלָּה, כְּשֶׁיִּלְמַד כְּסֵדֶר בִּזְרִיזוּת לְהַלָּן יוֹתֵר."   "וְאָמַר: שֶׁאֵין צְרִיכִין בְּלִמּוּד רַק הָאֲמִירָה לְבַד, לוֹמַר הַדְּבָרִים כְּסֵדֶר, וּמִמֵּילָא יָבִין. וְלֹא יְבַלְבֵּל דַּעְתּוֹ בִּתְחִלַּת לִמּוּדוֹ שֶׁיִּרְצֶה לְהָבִין תֵּכֶף, וּמֵחֲמַת זֶה יִקְשֶׁה לוֹ הַרְבֵּה תֵּכֶף וְלֹא יָבִין כְּלָל. רַק יַכְנִיס מֹחוֹ בְּהַלִּמּוּד וְיֹאמַר כְּסֵדֶר בִּזְרִיזוּת וּמִמֵּילָא יָבִין. וְאִם לֹא יָבִין תֵּכֶף – יָבִין אַחַר־כָּךְ. וְאִם יִשָּׁאֲרוּ אֵיזֶה דְּבָרִים שֶׁאַף־עַל־פִּי־כֵן לֹא יוּכַל לַעֲמֹד עַל כַּוָּנָתוֹ, מַה בְּכָךְ? כִּי מַעֲלַת רִבּוּי הַלִּמּוּד עוֹלָה עַל הַכֹּל, וּכְמוֹ שֶׁאָמְרוּ רַבּוֹתֵינוּ ז"ל (שַׁבָּת סג.): 'לִגְּמוֹר וַהֲדַר לִסְבֹּר וְאַף־עַל־גַּב דְּלָא יָדַע מַה קָאָמַר' שֶׁנֶּאֱמַר (תְּהִלִּים קי"ט): "גָּרְסָה נַפְשִׁי לְתַאֲבָה" וְכוּ'. כִּי עַל־יְדֵי רִבּוּי הַלִּמּוּד שֶׁיִּלְמַד בִּמְהִירוּת וְיִזְכֶּה לִלְמֹד הַרְבֵּה, עַל־יְדֵי־זֶה יִזְכֶּה לַעֲבֹר כַּמָּה פְּעָמִים אֵלּוּ הַסְּפָרִים שֶׁלּוֹמֵד, לְגָמְרָם וְלַחֲזֹר לְהַתְחִיל וּלְגָמְרָם פַּעַם אַחַר פַּעַם. וְעַל־יְדֵי־זֶה מִמֵּילָא יָבִין בַּפַּעַם הַשֵּׁנִי וְהַשְּׁלִישִׁי כָּל מַה שֶּׁלֹּא הָיָה מֵבִין בִּתְחִלָּה, כָּל מַה שֶּׁאֶפְשָׁר לְהָבִין וְלַעֲמֹד עַל דִּבְרֵיהֶם."   "וְדִבֵּר הַרְבֵּה מְאֹד בְּעִנְיָן זֶה. וְאִי אֶפְשָׁר לְבָאֵר דְּבָרִים אֵלּוּ בִּכְתָב הֵיטֵב. אֲבָל בֶּאֱמֶת הוּא דֶּרֶךְ עֵצָה טוֹבָה מְאֹד בְּעִנְיַן הַלִּמּוּד. כִּי עַל־יְדֵי־זֶה יְכוֹלִים לִזְכּוֹת לִלְמֹד הַרְבֵּה מְאֹד לִגְמֹר כַּמָּה וְכַמָּה סְפָרִים וְגַם יִזְכֶּה לְהָבִין הַדְּבָרִים יוֹתֵר, מֵאֲשֶׁר הָיָה לוֹמֵד בְּדִקְדּוּק גָּדוֹל כִּי זֶה מְבַלְבֵּל מְאֹד מִן הַלִּמּוּד. וְכַמָּה בְּנֵי אָדָם פָּסְקוּ מִלִּמּוּדָם לְגַמְרֵי עַל־יְדֵי רִבּוּי הַדִּקְדּוּקִים שֶׁלָּהֶם. וּמְאוּמָה לֹא נִשְׁאַר בְּיָדָם. אֲבָל כְּשֶׁיַּרְגִּיל עַצְמוֹ לִלְמֹד בִּמְהִירוּת כַּנַּ"ל בְּלִי דִּקְדּוּקִים הַרְבֵּה, הַתּוֹרָה תִּתְקַיֵּם בְּיָדוֹ, וְיִזְכֶּה לִלְמֹד הַרְבֵּה מְאֹד, גְּמָרָא וּפוֹסְקִים כֻּלָּם, וְתַנַ"ךְ וּמִדְרָשִׁים וְסִפְרֵי הַזֹּהַר וְקַבָּלָה וּשְׁאָר סְפָרִים כֻּלָּם."   "וּכְבָר מְבֹאָר (לְעֵיל כ"ח) שִׂיחָתוֹ שֶׁל רַבֵּנוּ ז"ל, שֶׁטּוֹב לָאָדָם שֶׁיַּעֲבֹר בְּחַיָּיו בְּכָל הַסְּפָרִים שֶׁל הַתּוֹרָה הַקְּדוֹשָׁה. וּפַעַם אֶחָד חִשֵּׁב רַבֵּנוּ ז"ל, מַה שֶּׁהָאָדָם צָרִיךְ לִלְמֹד בְּכָל יוֹם עַד שֶׁאֵין הַיּוֹם מַסְפִּיק. דְּהַיְנוּ לִגְמֹר בְּכָל שָׁנָה שַׁ"ס עִם הָרִי"ף וְהָרֹא"שׁ, וְאַרְבָּעָה שֻׁלְחָן־עָרוּךְ הַגְּדוֹלִים, וְכָל הַמִּדְרָשִׁים כֻּלָּם, וְכָל סִפְרֵי הַזֹּהַר וְתִקּוּנִים וְזֹהַר חָדָשׁ, וְכָל סִפְרֵי קַבָּלָה מֵהָאֲרִ"י ז"ל. גַּם צְרִיכִין לִלְמֹד אֵיזֶה שִׁעוּר בַּיּוֹם בִּקְצָת עִיּוּן. וְעוֹד חִשֵּׁב הַרְבֵּה דְּבָרִים. גַּם צְרִיכִין לוֹמַר תְּהִלִּים בְּכָל יוֹם, וּתְחִנּוֹת וּבַקָּשׁוֹת הַרְבֵּה הַרְבֵּה."   "וְאָז סִפֵּר הַרְבֵּה מֵעִנְיָן זֶה שֶׁצְּרִיכִין לִלְמֹד בִּמְהִירוּת גָּדוֹל וּבִזְרִיזוּת וְלִבְלִי לְבַלְבֵּל דַּעְתּוֹ בְּדִקְדּוּקִים הַרְבֵּה מֵעִנְיָן לְעִנְיָן. וְהַדְּבָרִים הַלָּלוּ הֵם בְּדוּקִים וּמְנֻסִּים."   "גַּם לֹא הָיָה מְצַוֶּה לַחֲזֹר תֵּכֶף עַל לִמּוּדוֹ, רַק רְצוֹנוֹ תָּמִיד הָיָה לִלְמֹד הַסֵּפֶר אוֹ הַפּוֹסֵק שֶׁלּוֹמֵד כְּסֵדֶר מֵרֹאשׁוֹ לְסוֹפוֹ בִּזְרִיזוּת, וְאַחַר־כָּךְ יַתְחִיל פַּעַם שֵׁנִי וְיִגְמֹר אוֹתוֹ כֻּלּוֹ. וְכֵן פַּעַם אַחַר פַּעַם."   "גַּם אָמַר: לְבַל יִהְיֶה נִבְהָל מִזֶּה שֶׁהִזְהִיר שֶׁצְּרִיכִין לִלְמֹד כָּל־כָּךְ בְּכָל יוֹם, כִּי גַּם אִם אֵינוֹ זוֹכֶה לִלְמֹד כָּל־כָּךְ, אַף־עַל־פִּי־כֵן הוּא יָכוֹל לִהְיוֹת אִישׁ כָּשֵׁר בֶּאֱמֶת. וְגַם כְּבָר סִפֵּר מִזֶּה שֶׁיְּכוֹלִין לִהְיוֹת אִישׁ כָּשֵׁר אֲפִילוּ אִם אֵינוֹ יָכוֹל לִלְמֹד כְּלָל, וַאֲפִלּוּ צַדִּיק יְכוֹלִין לִהְיוֹת אַף־עַל־פִּי שֶׁאֵינוֹ לַמְדָן כְּלָל. רַק בַּעַל הַשָּׂגָה אֵין יְכוֹלִין לִהְיוֹת כִּי־אִם כְּשֶׁהוּא לַמְדָן בִּגְמָרָא פֵּרוּשׁ רַשִׁ"י וְתוֹסָפוֹת. אֲבָל אִישׁ כָּשֵׁר וְצַדִּיק גָּמוּר יְכוֹלִין לִזְכּוֹת אֲפִלּוּ מִי שֶׁהוּא אִישׁ פָּשׁוּט לְגַמְרֵי, 'וְלֹא עָלֶיךָ הַמְּלָאכָה לִגְמֹר וְאִי אַתָּה בֶּן חוֹרִין לְהִבָּטֵל מִמֶּנָּה' (אָבוֹת ב)."   מוהרא"ש האט אמאל פארציילט אז איינער וואס פאררופט זיך א ברסלבע משפיע איז אמאל געקומען צו אים מיט טענות איבערן סדר דרך הלימוד, און אויף דעם וואס מוהרא"ש פלעגט אלץ זאגן אז "מען דארף נישט ביים לערנען מער פון זאגן די ווערטער, אפילו אויב מען פארשטייט נישט", מוהרא"ש האט ארויסגענומען דעם שיחות הר"ן און געוויזן די ווערטער וואס דער רבי שרייבט "וְאָמַר: שֶׁאֵין צְרִיכִין בְּלִמּוּד רַק הָאֲמִירָה לְבַד, לוֹמַר הַדְּבָרִים כְּסֵדֶר, וּמִמֵּילָא יָבִין. וְלֹא יְבַלְבֵּל דַּעְתּוֹ בִּתְחִלַּת לִמּוּדוֹ שֶׁיִּרְצֶה לְהָבִין תֵּכֶף, וּמֵחֲמַת זֶה יִקְשֶׁה לוֹ הַרְבֵּה תֵּכֶף וְלֹא יָבִין כְּלָל. רַק יַכְנִיס מֹחוֹ בְּהַלִּמּוּד וְיֹאמַר כְּסֵדֶר בִּזְרִיזוּת וּמִמֵּילָא יָבִין. וְאִם לֹא יָבִין תֵּכֶף – יָבִין אַחַר־כָּךְ. וְאִם יִשָּׁאֲרוּ אֵיזֶה דְּבָרִים שֶׁאַף־עַל־פִּי־כֵן לֹא יוּכַל לַעֲמֹד עַל כַּוָּנָתוֹ, מַה בְּכָךְ? כִּי מַעֲלַת רִבּוּי הַלִּמּוּד עוֹלָה עַל הַכֹּל" האט אים יענער געפרעגט "ווער האט געשריבן דעם ספר, דאס איז אייער ספר?".   מוהרא"ש האט מיט גרויס מסירת נפש ארויסגעגעבן דעם הייליגן ספר "סדר דרך הלימוד" און געדרוקט און פארשפרייט אין די מיליאנען און מיט דעם מקרב געווען זייער אסאך אידן צום אייבערשטן, ווען זיי האבן געזען אז אויך זיי קענען לערנען, און אויך זיי קענען האבן א שייכות מיט די תורה.   מען האט אלע יארן געזען ווי די אלע וואס האבן געפאלגט דעם צדיק בתמימות און גענומען די משניות אדער גמרא און געזאגט די ווערטער, מען האט ממש געזען ווי זיי ווערן פון פריש געבוירן, זיי ווערן אנגעפילט מיט סיפוק הנפש, זיי ווערן געדולדיגע מענטשן, זייערע נערוון ווערט געהיילט, און מען ווערט נאנט צום אייבערשטן.   ברוך שהחיינו וקיימנו, אז מען האט יעצט זוכה געווען אז דער הייליגער ספר איז געווארן איבערגעזעצט און געדרוקט צום ערשטן מאל אויף אידיש. פונעם קרן הדפסה געבט מען איבער אז די פארלאנג פון דעם הייליגן ספר איז אומגעהויער גרויס, מען האט עס שוין אין די ערשטע וואך איבערגעדרוקט עטליכע מאל, און מען קען ממש נישט נאכקומען דער גרויסער פארלאנג.   אידן זענען דורשטיג פאר די הייליגע ווערטער פון רבין, מענשט האבן שוין געהערט איבער דעם ברסלב'ן דרך פון "זאגן", און פון די אנדערע זייט הערט מען פון לצים אפשפעטן, און ווען מען באגעגענט דעם הייליגן ספר, און מען זעט די ווערטער פון מוהרא"ש און פון הייליגן רבין, דאס געבט די כח זיך צו שטארקן אויף אלע לצים און ליידיג-גייער, און דאס הארץ ווערט אויפגעפלאמט, מען הערט אויף פארברענגען די צייט מיט נארשקייטן. מען הייבט אן לערנען אסאך משניות, גמרא, שולחן ערוך, און כל התורה כולה, און מען ווערט צוגעקלעבט צום אייבערשטן.   צו קויפן דעם ספר "א וועג צו לערנען"  

< זעה מער כג חשון תשפ"ג 📝