תוכן השאלה
לכבוד דער ראש ישיבה שליט"א,
איך בין א מיידל אין די יארן פון שידוכים, און איך ווארט אויף ניסים און ישועות. איך ווייס אז נאר דער אייבערשטער קען מיר העלפן, מיין ישועה איז נישט געוואנדן אין קיינעם אויסער אים, און מיין הילף וועט נאר קומען פון דעם וואס איך וועל נאכאמאל און נאכאמאל בעטן דעם אייבערשטן, נאכאמאל וויינען צום אייבערשטן, ווייל נאר ער האט אמת'דיג רחמנות אויף מיר.
יעצט אין חנוכה, א צייט פון ניסים למעלה מדרך הטבע, איך ווייס אז יעצט דארף איך נאך מער בעטן און בעטן און איינרייסן הימלען, איך בעט און איך וויין און איך בין מתפלל, צומאל שפיר איך אבער אז עס איז מיר שוין צו שווער מתפלל צו זיין, שוין גענוג, איך האב שוין פארגאסן צופיל טרערן, ווי אזוי קען איך נאך וויינען? וויפיל קען איך נאך בעטן אזוי סאך? הייליגער באשעפער, גענוג, איך בעט דיר, העלף מיר שוין, ברענג מיר שוין מיין ישועה!
ווי אזוי קען מען אזויפיל בעטן א גאנצן צייט און זיך נישט מייאש זיין, ווען עס איז מיר אזוי שווער?
איך ווייס אז צום סוף וועט מיר דער אייבערשטער העלפן, איך האף בקרוב, אבער דערווייל איז מיר נאך אזוי שווער, כאטש וואס איך ווייס אז דער אייבערשטער הערט אויס יעדע תפלה, און איך וועל נאך זען גרויסע ישועות.
אפשר קען דער ראש ישיבה שליט"א מיר געבן עפעס חיזוק?
יישר כח
תשובה מאת הראש ישיבה שליט"א:
יום ב' פרשת ויגש, כ"ט כסליו, ה' דחנוכה, שנת תשפ"ה לפרט קטן
... תחי'
איך האב ערהאלטן אייער בריוו.
קיינער אויף די וועלט פארשטייט נישט די צער וואס בחורים און מיידלעך גייען אריבער ביים ווארטן אויף זייער שידוך, קיינער האט נישט קיין אנונג פון די צער און ווייטאג וואס זיי שפירן יעדע מינוט און יעדע רגע. זייער גוט אז איר רעדט זיך אויס צום אייבערשטן, איר וויינט זיך אויס צום אייבערשטן, איר גייט מיט די וועג פון הייליגן רבי'ן וואס האט אונז געלערנט די עצה פון התבודדות, מען זאל זיך אויסרעדן זיין הארץ צום אייבערשטן אויף די אייגענע שפראך, אויף די מאמע לשון, אין א פלאץ וואו קיינער געפינט זיך נישט, דערציילן פארן אייבערשטן אלעס וואס מען גייט אריבער, ברוחניות ובגשמיות, דערציילן ווי שווער עס איז צו זיין אליין און ווי שטארק מען וויל שוין אויפגעראכטן ווערן מיטן טרעפן א שידוך.
אבער מען דארף וויסן אז דאס רעדן, שמועסן און וויינען צום אייבערשטן אליין - איז נישט גוט, מען מוז דאס טון אינאיינעם מיט תודה והודאה; שטענדיג ווען מען בעט אויף א צרה, ווען מען רעדט זיך אויס צום אייבערשטן - מוז דאס גיין אינאיינעם מיט דאנקען און לויבן דעם אייבערשטן. דער רבי זאגט (לקוטי מוהר"ן חלק א, סימן ב), דאס רעדן צום אייבערשטן איז ווי א שארפע שווערד וואס האט צוויי שארפן, וואס זענען די צוויי שארפן? פון איין זייט דאנקט מען און מען לויבט דעם אייבערשטן אויף די גרויסע חסדים וואס ער טוט שטענדיג מיטן מענטש, און פון די אנדערע זייט איז דא דאס בעטן דעם אייבערשטן, און דער הייליגער רבי נתן זאגט (לקוטי הלכות נחלות, הלכה ד), אז די ביידע זאכן גייען אינאיינעם, און עס קען נישט גיין באזונדער, ווייל נאר אז מען דאנקט און מען לויבט דעם אייבערשטן - האט מען כח צו בעטן אויף ווייטער, דורך תודה והודאה ווערט דער סמ"ך מ"ם פארברענט, דער סמ"ך מ"ם וויל נאר מחליש דעת זיין, ער זאגט: "וואס האסטו צו דאווענען? וואס האסטו צו בעטן? מען הערט דיך נישט אויס, דו ווערסט סיי ווי נישט געהאלפן, א שאד די תפילות" וכו' וכו', אבער אז מען דאנקט און מען לויבט אויף די שטענדיגע חסדים - ווערט מען שטארק אז מען קען יא פועל'ן ביים אייבערשטן.
מהיום והלאה זאלט איר נאר וויינען צום אייבערשטן אינאיינעם מיט דאנקען און לויבן; הויבט אן מיט תודה והודאה און ענדיגט מיט דאנקען און לויבן, און אינדערמיט זאלט איר זיך גוט אויסוויינען פאר אלעס וואס איר דארפט, וועט איר זען וואונדער וואס דער אייבערשטער וועט מאכן מיט אייך.
דער אייבערשטער זאל העלפן איר זאלט האבן הצלחה אין אלע ענינים.
א פרייליכן חנוכה.