בעזרת ה' יתברך

יום ב' לסדר טהרה, כ"ו ניסן, שנת תש"פ לפרט קטן

לכבוד ... נרו יאיר.

איך האב ערהאלטן דיין בריוו.

עס איז בעסער נישט אריין צו נעמען אין שטוב קיין שום מאגאזין; נישט קיין נפקא מינה וואס פאר א סארט.

עס איז דא גענוג וואס צו טון מיט די קינדער; אפילו אין די לאנגע שבתים און לאנגע פרייטאג נאכמיטאגס איז דא וואס מען קען טון מיט זיי, צום ביישפיל אז די עלטערן לייגן זיך שלאפן איז גוט אז די קינדער זאלן זיך אויך אראפלייגן, אז די עלטערן שמועסן קענען די קינדער מיט שמועסן, אז מען גייט שפאצירן נעמט מען זיי מיט אויפ'ן שפאציר וכו', מען דערציילט זיי שיינע מעשיות און מען פארברענגט שיין צוזאמען, וכו'.

היינט זענען דא אזויפיל מעשה ביכלעך פון צדיקים פאר קינדער אין אלע יארגענג; דאס איז דאס בעסטע זאך צו געבן פאר קינדער צו ליינען, ענדערש און בעסער ווי זיי אנשטאפן מיט די זאכן.

וואויל איז דעם וואס נעמט זיין גאנצע שכל נאר פון די תורה און פון צדיקים; ער ליינט נישט קיין שום צייטונג און מאגאזין, דורכדעם וועט ער זוכה זיין צו האבן נחת ביי די קינדער און אייניקלעך.

בעזרת ה' יתברך

ערב שבת קודש פרשת נשא, י' סיון, שנת תשפ"ה לפרט קטן

לכבוד ... נרו יאיר

וואויל איז דיר אז דו ליינסט מער נישט קיין צייטונגען, דו ברענגסט מער נישט אריין אין שטוב קיין צייטונגען וכדומה. וואלטן מענטשן געוואוסט ווי שיין און זיס די לעבן איז אן ליינען נייעס, ווי רואיג די לעבן איז אן די זאכן - וואלט קיינער נישט אריינגעקוקט אין דעם, ווייל די נייעס ברענגט שרעק, די צייטונגען ארבעטן אויף א וועג צו ציען צו זיך ליינער, דורך מאכן פאניק און שרעק, און דאס לאזט נישט לעבן.

איך האב געטראכט דאס איז וואס חכמינו זכרונם לברכה ברענגען (תורת כהנים, ז), רבי יהושע בן קרחה האט דערציילט: "פַּעַם אַחַת הָיִינוּ יוֹשְׁבִים בֵּין הָאִילָנוֹת", איינמאל זענען מיר געזיצן צווישן די ביימער, "וְנָשְׁבָה הָרוּחַ וְהִטִּיחוּ הֶעָלִים זֶה בָּזֶה", אינמיטן האט א ווינט צעבלאזן די ביימער און די בלעטלעך האבן זיך געשאקלט איינע אויפן צווייטן און ארויסגעגעבן א קול, "עָמַדְנוּ וְרַצְנוּ וְאָמַרְנוּ 'אוֹי לָנוּ שֶׁמָּא יַדְּבִּיקוּנוּ הַפָּרָשִׁים'", מיר זענען אנטלאפן פון פחד אז מען גייט אונז הרג'ענען, "לְאַחַר זְמַן נִפְנִינוּ אַחֲרֵינוּ, וְרָאִינוּ שֶׁאֵין בֶּרְיָה", נאכדעם האבן מיר געזען אז קיינער יאגט נישט און קיינער לויפט אונז נישט נאך, האבן מיר געוויינט אז עס איז מקוים געווארן ביי אונז דאס וואס שטייט "וְרָדַף אֹתָם קוֹל עָלֶה נִדָּף"; אזא פנים האבן די וואס ליינען צייטונגען, מען ווערט דערשראקן און צעמישט, מען קען נישט שלאפן פון פחד, בשעת קיינער יאגט נישט און קיינער רודפ'ט נישט.

ביי מיר אין שטוב איז ריין פון די זאכן, נישטא קיין שום צייטונג, מאגאזין, נישט פון די פרומע און נישט פון די חסידי'שע און נישט פון די קנאי'שע; די שטוב איז ריין פון די זאכן.

דער אייבערשטער זאל העלפן זאלסט האבן הצלחה אין אלע ענינים.