בעזרת ה' יתברך

יום ה' פרשת פקודי, כ"ז אדר, שנת תשפ"ה לפרט קטן

מיין טייערער ... נרו יאיר

איך האב ערהאלטן דיין בריוו.

אזוי שיין צו הערן מעשיות פון תפילה, ווי מען ווערט געהאלפן דורך תפילה, און אז מען בעט דעם אייבערשטן א טאג נאך א טאג, א וואך נאך א וואך, מיט סבלנות, מען בעט אים אויף יראת שמים, אויף תמימות, אויף זיין ערליך - זעט מען א ישועה.

מענטשן מיינען אז מען קען בעטן אויף טעכנישע זאכן, ווי האבן א הויז, א קאר, אן ארבעט וכו', און מען דערציילט מעשיות פון תפילה 'איך האב געבעטן אויף א קאר און איך האב עס באקומען', 'איך האב געבעטן אויף א הויז, אויף א מארגעדזש און באקומען', אבער בעטן דעם אייבערשטן אויף הארץ און געפיל, אויף זוכה זיין צו האבן א קלארע מח, א ריינע הארץ, א לעבן מיט אמונה - דאס בעט מען נישט, אדער ווייל מען ווייסט נישט אז מען קען בעטן אויף דעם, אדער ווייל מען איז מיואש דערפון, ווייל זוכה זיין צו די זאכן דארף מען אסאך אסאך בעטן, און מען האט ווייניג סבלנות.

זייער גוט אז דו האסט אפגעלאזט אלע סארט ליצנות, ווייל דאס שטערט פון ווערן ערליך, דאס שטערט פון בלייבן ביים רבינ'ס חדר. נאר די תמימות'דיגע מענטשן - די בלייבן ביים רבי'ן, די וואס האבן מיט ליצנות - די גייען אלע אוועק ביים סוף, ווייל צו קענען נעמען דעם רבינ'ס עצות דארף מען זיין ריין פון ליצנות.

הער א מעשה ווי שטארק מען דארף אכטונג געבן פון זאגן ווערטלעך. מוהרא"ש דערציילט, דער הייליגער רבי זכותו יגן עלינו מסאטמער איז אמאל געווען א שבת אין שיקאגו, אסאך מענטשן זענען געקומען שלום געבן פארן רבי'ן. איינער, א איד - זאגט פארן רבי'ן: "איך בין נאך געווען ביי אייער טאטע דער קדושת יום טוב זכותו יגן עלינו", דער רבי קוקט אויף אים און ער קען זיך נישט דערמאנען ווער דאס איז, רופט זיך אן דער איד: "איך בין געווען יענעם יאר יום הקדוש ווען דער טאטע איז געגאנגען עפעס טועם זיין פאר תפילת נעילה", דעמאלט איז דעם רבינ'ס פנים ווייס געווארן, און ער האט זיך אנגערופן: "יעצט ווייס איך פארוואס איך בין אנגעקומען קיין שיקאגו, ווייל ווען איך בין געווען א יונג קינד פון פינף יאר און מיין טאטע דער קדושת יום טוב זכותו יגן עלינו איז געגאנגען פאר אפאר מינוט אין זיין צימער פאר תפילת נעילה, האט מיר א איד געפרעגט 'וואס טוט דער טאטע אין צימער?' האב איך געזאגט פאר א ווערטל 'ער עסט אביסל', און אלע מיינע יארן האב איך חרטה געהאט פארן ארויסזאגן אזא ווערטל, איך האב תשובה געטון, און יעצט האב איך געדארפט טרעפן דעם איד וואס שוין יארן וואס ער מיינט אז דער טאטע האט געגעסן יום הקדוש".

איך בעט דיר זייער, אנטלויף פון לצים, האב נישט מיט לצים. מיין נישט אז יעדער וואס פאררופט זיך ברסלב איז ריין פון ליצנות, מען דארף אסאך בעטן דעם אייבערשטן צו האבן ערליכע חברים, ריין פון ליצנות, ריין פון לשון הרע, ריין פון רכילות, ריין פון זוכן שלעכטס ביי אנדערע, ריין פון זען חסרונות ביי אנדערע, ריין פון האלטן זיך גרעסער פון אנדערע, ריין פון הנאה האבן פון א צווייטנ'ס דורכפאל וכו' וכו'.

גיי יעדן טאג אין פעלד און בעט אויף דעם, אויף תמימות ופשיטות, בעט דעם אייבערשטן: "הייליגער באשעפער ווען וועל איך זוכה זיין צו ליב האבן א צווייטן, ליב האבן יעדן איד, זען דאס שיינקייט פון אנדערע, זען דאס הייליגקייט פון א איד? וואס איז מיט מיר אז איך לאך פון אנדערע, איך קוק מיט שפאט אויף אנדערע, איך גרויס זיך אויף אנדערע, ווען וועל איך תשובה טון? איך האב דאך אזויפיל געזינדיגט, איך האב דאך אזויפיל וואס צו פאררעכטן, איז ווי קען איך זיין טאג און נאכט פארנומען מיט אנדערע? באשעפער זיי מיר מוחל, איך גיי שוין זיין ערליך, איך בעט דיר זייער, האב רחמנות אויף מיר, איך זאל זוכה זיין מתקן זיין אין מיין לעבן אלעס וואס איך דארף מתקן זיין".

דער אייבערשטער זאל העלפן זאלסט האבן הצלחה אין אלע ענינים.

בעזרת ה' יתברך - יום א' פרשת פנחס, י"ג תמוז, שנת תשפ"ג לפרט קטן

לכבוד ... נרו יאיר

איך האב ערהאלטן דיין בריוו.

אשרינו מה טוב חלקינו אז מיר ווייסן פון רבי'ן, דער רבי געבט אונז לעבן, די עצות פון רבי'ן העלפן פשוט צו קענען לעבן. אזוי ווי דער רבי האט געזאגט (חיי מוהר"ן, סימן ד) "כְּשֶׁתִּסְעוּ", ווען איר וועט אהיימפארן פון מיר "וְיִשְׁאֲלוּ אֶתְכֶם", און מען וועט ענק פרעגן: "מַה פְּעַלְתֶּם", וואס האט איר מקבל געווען ביי מיר? "תֹּאמְרוּ 'רוּחַ'", זאלט איר זאגן 'רוח חיים', לופט צום לעבן; די אמונה וואס דער רבי לערנט מיט אונז - דאס העלפט אונז דורכגיין אלע שווערע צייטן.

וואס זאל איך דיר זאגן, דער לעבן ווערט אזוי זיס ווען מען האט די עצות פון רבי'ן. אזוי אויך, ווער עס פאלגט די עצות פון רבי'ן - ווערט א גרויסער צדיק, מען קומט צו מדריגות וואס מען קען זיך נישט פארשטעלן. אזוי ווי דער רבי האט געזאגט (חיי מוהר"ן, סימן שנד): "עַל שְׁנֵי כִּתּוֹת אֲנָשִׁים יֵשׁ לִי רַחֲמָנוּת גָּדוֹל עֲלֵיהֶם", אויף צוויי גרופעס מענטשן האב איך גרויס רחמנות, "עַל אֵלּוּ אֲנָשִׁים שֶׁהָיוּ יְכוֹלִים לְהִתְקָרֵב אֵלַי וְאֵינָם מִתְקָרְבִים", אויף די וואס האבן געקענט מקורב ווערן צו מיר און ווערן נישט מקורב, "וְעַל אֵלּוּ הַמְקֹרָבִים אֵלַי וְאֵינָם מְקַיְּמִים אֶת דְּבָרַי", און אויף די וואס זענען מקורב צו מיר און פאלגן מיך נישט; "כִּי אֲנִי יוֹדֵעַ, שֶׁיִּהְיֶה עֵת, בְּעֵת שֶׁיִּהְיֶה הָאָדָם מֻנָּח עַל הָאָרֶץ עִם רַגְלָיו אֶל הַדֶּלֶת, אָז יִסְתַּכֵּל עַל עַצְמוֹ הֵיטֵב, וְיִתְחָרֵט מְאֹד מְאֹד עַל שֶׁלּא זָכָה לְהִתְקָרֵב אֵלַי, אוֹ שֶׁלֹּא קִיֵּם אֶת דְּבָרַי. כִּי אָז יֵדְעוּ שֶׁאִם הָיוּ מְקֹרָבִים אֵלַי וּמְקַיְּמִים אֶת דְּבָרַי, לֹא הָיָה שׁוּם דַּרְגָּא בָּעוֹלָם שֶׁלֹּא הָיִיתִי מְבִיאָם לְאוֹתָהּ הַמַּדְרֵגָה, אֲבָל לֹא יוֹעִיל אָז", ווייל עס וועט קומען א צייט ווען דער מענטש וועט ליגן מיט די פיס צום טיר, דאס מיינט ווען מען וועט שטארבן - (וואס דעמאלט לייגט מען אראפ דעם מענטש אויף דער ערד מיט די פיס אויסגעדרייט צום טיר), און דער מענטש וועט זיך דעמאלט אנקוקן ווי אזוי ער זעט אויס, און ער וועט חרטה האבן: 'פארוואס האב איך נישט געפאלגט דעם רבי'ן? ווען איך וואלט ווען געפאלגט דעם רבי'ן וואלט איך זוכה געווען צו צוקומען צו די גרעסטע מדריגות אויף דער וועלט', אבער עס וועט שוין זיין צו שפעט.

מיר דארפן פארגינען אנדערע, מיר דארפן גיין הפצה פארשפרייטן פאר כלל ישראל די עצות פון רבי'ן; זאלן אלע וויסן אז מען קען זיך אומקערן צום אייבערשטן, זאלן אלע וויסן עס אז דא א וועג צו לערנען כל התורה כולה. מיר דארפן נישט האלטן דעם רבי'ן בסוד פאר אונז; מוהרא"ש זכותו יגן עלינו, פון ווען ער האט זיך דערוואוסט פון רבי'ן און ער האט געזען וואס פאר א דראסטישע טויש עס האט מיט אים פאסירט - האט ער אפגעמאכט 'דאס איז עס, איך וועל מיין גאנץ לעבן נאר אין דעם עוסק זיין; איך וועל פארשפרייטן פאר אלעמען אז עס איז דא א רבי וואס קען יעדן העלפן', און מוהרא"ש האט זיך נישט אפגעשטעלט פאר קיינעם נישט, ער האט זיין גאנץ לעבן געדרוקט און פארשפרייט מיליאנען ספרים און קונטרסים מיט מסירות נפש און ליכטיג געמאכט די וועלט.

וואויל איז דעם וואס איז עוסק אין הפצה. דער הייליגער זוהר זאגט (תרומה קכח.): "תָּא חֲזֵי", קום און זע, "כָּל מַאן דְּאָחִיד בְּיָדָא דְּחַיָּיבָא וְאִשְׁתָּדַּל בֵּיהּ, לְמִשְׁבַק אָרְחָא בִּישָׁא", א מענטש וואס ברענגט צוריק זינדיגע מענטשן צום אייבערשטן, "אִיהוּ אִסְתַּלָּק בִּתְלַת סִלּוּקִין, מַה דְּלָא אִסְתַּלָּק הָכִי בַּר נָשׁ אַחֲרָא, גָּרִים לְאַכְפְּיָיא סִטְרָא אַחֲרָא וְגָרִים דְּאִסְתָּלַּק קוּדְשָׁא בְּרִיךְ הוּא בִּיקָרֵיהּ, וְגָרִים לְקַיְּימָא כָּל עָלְמָא בְּקִיּוּמֵיהּ לְעֵילָּא וְתַתָּא", דער מענטש איז זוכה ארויף צו גיין אויף א פלאץ וואס קיין שום מענטש איז נישט זוכה; דער מענטש נעמט אוועק טומאה פון דער וועלט און ער מאכט אז דעם אייבערשטנ'ס נאמען זאל ווערן געהייליגט אויף די וועלט, דער מענטש איז גורם אז אלע וועלטן שטייען אויף זיין זכות, "וְזָכֵי לְמֵחֲמֵי בְּנִין לִבְנוֹי", ער איז זוכה צו זען קינדער און אייניקלעך, "וְזָכֵי בְּהַאי עָלְמָא, וְזָכֵי לְעָלְמָא דְּאָתֵי", און ער איז זוכה צו אלע גוטע זאכן אויף די וועלט און אויף יענע וועלט, "כָּל מָארֵי דִּינִין, לָא יַכְלִין לְמֵידָן לֵיהּ, בְּהַאי עָלְמָא וּבְעָלְמָא דְּאָתֵי", קיינער קען אים נישט שלעכטס טון, נישט אויף די וועלט און נישט אויף יענע וועלט, "עָאל בִּתְרֵיסַר תַּרְעֵי, וְלֵית מַאן דְּיִמְחֵי בִּידֵיהּ", ער גייט אריין אין דרייצן טויערן פון שערי רחמים, און קיינער קען אים נישט צוריק האלטן.

דער אייבערשטער זאל העלפן זאלסט האבן הצלחה אין אלע ענינים.