בעזרת ה' יתברך
יום ג' פרשת ויקהל, כ"א אדר א', שנת תשפ"ב לפרט קטן
לכבוד ... נרו יאיר
איך האב ערהאלטן דיין בריוו.
איך ווייס נישט פון וואס דו רעדסט, קיינער האט צו מיר נישט גערעדט אויף דיר וכו', און אפילו מען וועט רעדן צו מיר - דארפסטו נישט מורא האבן. מיך אינטערעסירט נישט קיין אלטע מעשיות פון קיינעם; ווען עס קומען בחורים אין ישיבה - הער איך נישט אויס זייער עבר, עס אינטערעסירט מיר נישט, עס איז נישט נוגע פאר גארנישט; ווער עס וויל קומען לערנען ביים הייליגן רבי'ן און מען איז א געזונטער בחור (א קראנקער בחור וואס לויפט נאך קינדער און בחורים רחמנא לצלן האט דא נישט קיין פלאץ) - קען דא קומען; זאל מען האבן געטון וואס מען האט געטון, עס אינטערעסירט מיר נישט קיין אלטע מעשיות.
מוהרא"ש האט מיר כמה פעמים געזאגט: "הער נישט אויס יענעמס עבר"; מוהרא"ש האט מיר געזאגט אז דאס איז די סיבה פארוואס מענטשן פלעגן אלץ אפלאזן היכל הקודש און רעדן כל דבר אסור אויף אים, ווייל עס האט זיי געפייניגט אז איינער ווייסט ווער זיי זענען געווען, עס האט זיי אויפגעגעסן אז זיי האבן דערציילט זייער עבר, דעריבער האבן זיי געזוכט צו באגראבן מוהרא"ש. ווייל ווען מען ווערט מקורב צום הייליגן רבי'ן, מען קומט אין חדר היכל הקודש - ווערט מען ביז א קורצע צייט א גרויסער צדיק, א גרויסער מתמיד, א גרויסער מתבודד; נאכדעם האט מען חרטה 'איינער ווייסט מיין עבר...'
זיי זיך נישט מבלבל פון גארנישט; אויב מען טשעפעט דיר מיט דיין עבר - זאלסטו דאס נעמען פאר כפרת עוונות, ענטפער נישט צוריק; איין בזיון, איין חלישות הדעת - איז מער פון תעניתים און סיגופים. דער רבי זאגט (ספר המדות, אות תשובה, סימן כה): "חֲלִישׁוּת דַּעְתּוֹ שֶׁל הָאָדָם הוּא גְדוֹלָה מִתַּעֲנִית", איין חלישות הדעת איז א גרעסערע תיקון פון פאסטן; די הייליגע חכמים זכרונם לברכה דערציילן (תענית כד:) אמאל ווען עס איז געווען א טרוקעניש, עס איז נישט געווען קיין רעגן האט דער הייליגער רב פפא גוזר תענית געווען און עס איז נאכאלץ נישט געקומען קיין רעגן, רב פפא איז געווארן זייער שוואך האט ער געגעסן א לעפל גריז זיך צו דערכאפן דאס הארץ, זאגט אים רב נחמן: "בַּר אוּשְׁפַּזְתִּי", אויב איר וועט עסן נאך א לעפל גריז - אפשר וועט קומען רעגן, "חָלַשׁ דַּעְתֵּיהּ, וְאָתָא מִיטְרָא", ער האט געהאט חלישות הדעת און עס איז געקומען רעגן; זעט מען דאס גרויסקייט פון חלישות הדעת, אז דאס איז גרעסער פון עבודות און סיגופים.
ווען עס קומען צו מיר בחורים וויינען, וואס זאלן זיי טון, זיי האבן נישט געוויסט אין זייערע יונגע יארן וואס נישט צו טון השם ישמרינו, זיי האבן געטשעפעט קינדער רחמנא לצלן; ליידער רעדט מען נישט צו קינדער זיי זאלן אכטונג געבן און זיין הייליג, נישט פוגם זיין בברית קודש; יעצט ווען זיי האבן תשובה געטון, זיי האבן זיך אינגאנצן געטוישט, און ווען זיי טרעפן די בחורים וואס זענען דעמאלט געווען קליינע קינדער מיט וועם זיי האבן געטון די עקלדיגע זאכן, שרייען זיי: "מניוול!" זיי שרייען: "וואס מאכסטו זיך ווי אן ערליכער? דו ביסט א שגץ!" זיי בעטן אן עצה, זיי זאגן: "וואס קענען מיר יעצט טון אז מיר ווילן זיין גוט? מיר טוען מער נישט די זאכן, מיר זענען געווען אומשולדיג, קיינער האט אונז נישט געזאגט אז דאס איז עבירות", זיי פרעגן וואס צו טון; זאג איך זיי: "נישטא וואס צו טון, דאס איז דיין תיקון; זיי וועלן דיר נאכשרייען, און דו בעט דעם אייבערשטן ער זאל דיר מוחל זיין בזכות די בזיונות, ווייל חכמינו זכרונם לברכה זאגן (ברכות יב:) 'כָּל הָעוֹשֶׂה דְבַר עֲבֵירָה וּמִתְבַּיֵּשׁ בּוֹ', ווער עס זינדיגט און ער ווערט פארשעמט פון די עבירה, 'מוֹחֲלִין לוֹ עַל כָּל עֲוֹנוֹתָיו', איז מען אים מוחל אויף די עבירה און אויף אלע עבירות".
דער אייבערשטער זאל העלפן זאלסט האבן הצלחה אין אלע ענינים.
